Interview met Roxane Knetemann

Wieleranalist Roxane Knetemann had meer van haar eigen carrière moeten genieten. ‘Ik was zo streng voor mezelf. Het moest altijd beter, harder, dunner.’

Roxane Knetemann (35) heeft pen en papier bij de hand. Tourwinnaar Tadej Poga ̆car fietst mee in de Ronde van Slovenië. Even kijken dus. 

In haar woonplaats Heerenveen bereidt de wieleranalist en commentator van de NOS zich voor op de Tour de France. Verschil- lende keren zal ze aanschuiven bij De avondetappe en nabeschouwen vanuit de studio. Een paar weken voor de Tourstart in Kopenhagen, buigt ze zich over de plannen van Jumbo-Visma, voor zover mogelijk, want ‘het gaat in het wielrennen altijd weer anders dan je denkt.’

Knetemann, oud-renster en dochter van de in 2004 overleden wereldkampioen Gerrie, is inmiddels bekend met de televisiewereld. Geregeld is ze te gast bij Vandaag inside, tijdens de Tour heeft ook het Belgische Sporza haar uitgenodigd. Voor de NOS is de Noord-Hollandse sinds 2019 co-commentator bij de grote vrouwenkoersen, aan de zijde van Danny Nelissen.

Door het toenemende aantal wedstrijden voor vrouwen raakt haar agenda steeds voller, zegt Knetemann. Begin juni besloot ze daarom te stoppen als fulltime coach bij TalentNED, dat jonge sporters begeleidt richting een mogelijk profbestaan. ‘Ik vond het erg leuk,’ zegt Knetemann, ‘maar ik kon het niet meer combineren met mijn werk voor de NOS.’

Wat deed je precies? TalentNED heeft een wieler-, schaats- en mountainbiketeam. Ik was coach van de wielrenners, en werkte overkoepelend als pedagoog voor alle sporters. Dat sloot perfect aan bij mijn afstudeeronderzoek over persoonlijke ontwikkeling van sporters. Die baan was een droomscenario, maar het werd te pittig. De sporters woonden allemaal bij elkaar in Enschede, op een uur en drie kwartier rijden van Heerenveen. Dat speelde ook mee.

En nu alle pijlen op je televisiewerk? Als je me nu vraagt waar ik het meest blij van word, dan zeg ik dat, ja, in welke hoedanigheid dan ook. Maar het is seizoensgebonden. Ik zou graag meer willen. Het aantal vrouwenkoersen neemt toe, maar het aanbod is nog altijd stukken minder dan bij de mannen. Ik denk dat het tijd nodig heeft, maar het is mijn ambitie om ook een paar keer per seizoen co-commentaar te geven bij een mannenkoers. Dat weet men bij de NOS ook.

Dat zou een mooie stap zijn. In Frankrijk gebeurt het al. Daar doet voormalig renster Marion Rousse, de vrouw van Julian Alaphilippe, al jaren het co-commentaar bij de Tour. Ik zou niet weten waarom het in Nederland niet zou kunnen. Ik wil het wel alleen doen omdat ik iets kan toevoegen, niet omdat ik een vrouw ben.

Kijk je als analist naar elke koers? Ik heb ontdekt dat dat niet heel veel zin heeft. Ik probeer wel alles te volgen, maar het is niet zo dat ik nu geen interview kan geven omdat de Ronde van Slovenië bezig is. Ik geef ook eerlijk toe dat ik weleens een Touretappe heb gemist. Dan kijk ik even de finale terug, of De avondetappe. Ook Twitter staat bomvol met informatie.

Wat zegt je drukke schema over de huidige staat van het vrouwenwielrennen? Het gaat hard. Misschien wel een beetje te hard.

Hoe bedoel je? De salarissen zijn enorm gestegen. De bedragen waarover wordt gesproken... De top is eigenlijk nog heel smal, maar soms worden tweede- of derderangs rensters naar teams gehaald die als sterren betaald krijgen. Voor sponsoren is het niet bij te houden, de budgetten van ploegen en de salarissen gaan niet gelijk op. Natuurlijk, het is absoluut een mooie ontwikkeling, want het maakt de keuze voor vrouwen makkelijker om voor wielrennen te gaan, maar misschien gaat het allemaal een klein beetje te snel.

Over wat voor bedragen heb je het? Twee, drie ton, voor de grote vissen. Het minimumsalaris is nu 27.500 euro, een mooi bedrag.

Je bent in 2019 na dertien sei- zoenen gestopt met wielrennen. Net iets te vroeg dus? Ik had ook nog door kunnen gaan. Als je puur naar geld kijkt, had ik dat misschien moeten doen, maar ik weet niet of ik het dan leuker had gehad. Ik heb een mooie tijd gehad als wielrenster, dat is het belangrijkste. Maar ik kon er geen koelkast mee vullen.

Mag ik vragen wat je eraan hebt overgehouden? Niks. Misschien ben ik een klein beetje aan sparen toegekomen, maar dat zal niet veel zijn. Nee joh, ik reed in 2012 voor de Raboploeg, de grootste ter wereld, en kreeg 500 euro per maand. Ik heb me gelukkig ook niet in de schulden gewerkt.

In 2019 gaf je voor het eerst co- commentaar bij het Europees kampioenschap in Alkmaar. Wat heb je sindsdien geleerd? In het begin laat iedereen het weten als ze je goed vinden, maar dat wordt na verloop van tijd steeds minder. Het stemmetje in mijn hoofd zei: shit, doe ik het nog wel goed? Het verschil met toen is dat ik de feedback die ik krijg nu beter kan plaatsen. In het begin waren dat elke keer drie A4’tjes, nu zijn het nog maar een paar regels. Een mooi compliment vind ik dat mensen me beter vinden spreken. Ik had bijvoorbeeld moeite met ‘zij’ en ‘hun’. Dan zei ik: hun rijden het gat dicht. Daar ben ik op gaan letten.

Lees verder in de VARAgids 27/28 vanaf bladzijde 8.