Interview met Olcay Gulsen

Ze herinnert het zich nog goed. Als kind durfde ondernemer en presentator Olcay Gulsen soms tussen de middag niet naar huis. Dan liep ze van haar school in Waalwijk naar de ouderlijke woning en bleef bij de voordeur staan. Uit angst voor wat ze binnen zou aantreffen.

Haar schizofrene en verslaafde vader was extreem gewelddadig. Vooral haar moeder kreeg de volle laag en wanneer de kinderen – ze heeft vier zussen en een broer – zich ermee bemoeiden, incasseerden ook zij rake klappen. ‘Regelmatig hoorde ik buiten al dat er een gevecht gaande was. Dan ging ik gelijk terug naar school. Zonder lunch en met honger. Omdat het zo heftig was. Maar ook van die stille aftocht had ik last: stel dat mijn moeder vermoord zou worden. Die gedachte zat altijd in mijn achterhoofd. Net als: dan was haar dood mijn schuld geweest, want ik was weggelopen. Op school hoopte ik dat niemand die worsteling in de gaten had. Ik was bang uitgelachen te worden, schaamde me en voelde me tegelijkertijd uitgekotst.’

In al die jaren dat angst en agressie het gezin Gulsen teisterden, hebben de buren nooit geholpen of geïnformeerd. ‘Het is vaak zo dat mensen het lastig vinden om zich met huiselijk geweld te bemoeien. Ze hebben het idee dat dit een privésituatie is, daar meng je je niet in. Maar geweld is niemands privésituatie. We moeten daar met zijn allen collectief beter op letten. Ik ben er weleens tussen gesprongen toen ik zag dat een vrouw in het uitgaansleven klappen kreeg. Door mijn vroegere thuissituatie ben ik onbevreesd voor dergelijke confrontaties en conflicten, blijf ik kalm. Ik snap dat anderen dat niet hebben, maar bel op z’n minst 112. Ook wanneer je iets bij de buren hoort.’

Haar gewelddadige omgeving zorgde ervoor dat Olcay Gulsen interesse kreeg in dit onderwerp. Ze maakte eerder de serie Olcay & huiselijk geweld en Gestalkt. Voor KRO-NCRV heeft ze nu Fatale liefde opgenomen. In deze reeks gaat ze in gesprek met slachtoffers en nabestaanden van fysiek en psychisch geweld door hun partners. Deskundigen komen eveneens aan het woord. We zien de 23-jarige Tessel vertellen hoe haar charmante liefde transformeerde tot controlfreak die zijn handen niet thuis kon houden. En dat het haar – ondanks het geweld en haar onafhankelijkheid op andere gebieden – toch lange tijd niet lukte zich los te maken van hem. Ook is er een aflevering met Shanti Schiks, de zus van fitnessgoeroe Fajah Lourens. Haar ex gooide hun elf maanden oude zoontje Elfin van het balkon naar beneden, waarna het jongetje overleed.

‘Ik wilde de serie maken omdat zeker een op de vijf Nederlanders te maken krijgt met huiselijk geweld. Ook om te tonen hoe moeilijk het kan zijn voor familie en vrienden om te zien dat zo’n situatie langer kan duren. Ze willen iemand redden, maar staan vaak machteloos aan de zijlijn. Sommige relaties zijn zo ingewikkeld: angst en haat gaan hand in hand met liefde en genegenheid. Dat is lastig om te begrijpen. Sommige slachtoffers komen er nooit overheen, anderen blijken overlevers.’

Heb jij die tijd volledig achter je kunnen laten?
Ja, ik ben daar helemaal los van gekomen. Ik merkte tijdens het maken van Fatale liefde dat ik op geen enkel moment parallellen zag met mijn eigen jeugd of de situatie op mezelf betrok. De eerste serie Olcay & huiselijk geweld, waarin het ook over mij ging, heeft mij daarbij erg geholpen. Ik heb daarvoor gesproken met een kinderpsycholoog die met tips en handvatten kwam. Ook leerde ik emoties en situaties begrijpen. Ik had last van enorme bindingsangst, kon me niet echt hechten en durfde nauwelijks een relatie aan te gaan. Alles was vluchtig in mijn leven. Toen ik dat gedrag leerde herkennen en snapte waar dat vandaan kwam, kon ik er iets aan doen.

Geldt dat ook voor je broer en zussen?
Een van mijn zussen heeft het daar veel moeilijker mee. Ieders karakter is anders. Ondanks therapie heeft zij er nog steeds last van. Ik kwam erachter dat zij, zonder dat ik dat wist, een paar jaar in een relatie heeft gezeten waar agressie heerste. Ze kon me niet goed uitleggen waarom ze dan niet eerder was weggegaan bij die jongen. En mijn broer heeft weleens een klap uitgedeeld in een relatie. Misschien omdat hij gezien heeft dat zijn vader dat deed. Het is een soort vicieuze cirkel die moeilijk te doorbreken is. Je zou denken dat mensen die slachtoffer zijn geworden van huiselijk geweld daar totale afstand van nemen. Soms gebeurt dat niet, zoeken ze onbewust naar iets bekends, en daardoor verhardt de discussie. Zoals bij Jamie Vaes, die door haar toenmalige partner Lil’ Kleine is mishandeld. Het is verschrikkelijk wanneer je man je klappen geeft. Ben je bekend, dan is het misschien nog heftiger.

Hoezo dan?

Omdat het publiek dan ook nog eens een oordeel velt en snoei- harde uitspraken doet. Als: ze zou alleen maar bij hem blijven voor het geld. Wie laat zich nou zo behandelen? En: onbegrijpelijk dat je je door zo’n kleine jongen in elkaar laat slaan. We gaan met z’n allen de fout in door steeds het slachtoffer een stempel op te drukken. Gold digger. Zwak. Eigen schuld. Ik bedoel: ze heeft wel een kind met hem en ergens houdt of hield ze van die man. Ze heeft – net zoals de meeste slachtoffers – verdriet, last van schaamte, een gevoel dat ze gefaald  heeft. En dan roepen mensen de vreselijkste dingen over haar. Dan word je dubbel gestraft. Bij iedereen hakt dat ‘eigen schuld’ er enorm in. Buitenstaanders kunnen dat soms moeilijk begrijpen.

Lees verder in de VARAgids 18 vanaf bladzijde 8.