Interview met Leonne Stentler

De oud-international is de eerste vrouw die voor de Publieke Omroep het mannenvoetbal analyseert.

Het feit dat ze de eerste vrouw is voelt als een extra verantwoordelijkheid. Oud-international Leonne Stentler (35) wil haar werk zó goed doen dat er geen discussie meer is of vrouwen thuishoren in praatprogramma’s over voetbal. ‘Ik wil dat het net zo vanzelfsprekend wordt dat Lieke Martens straks aanschuift bij Studio voetbal als haar mannelijke collega’s na hun carrière.’ Deze zomer zijn Stentler en haar nog actieve collega Mandy van den Berg de twee vrouwelijke analisten tussen de mannen in de dagelijkse talkshow van de NOS tijdens het Europees kampioenschap voetbal, dat op 11 juni begint.

‘Tijdens mijn voetbalcarrière was ik een twijfelaar. Soms was ik basisspeler, soms wisselspeler. Daar was ik heel druk mee, daar lag de focus op. Pas na mijn carrière realiseerde ik me dat je als vrouw in de sportwereld tegen muren oploopt. Ineens ging ik zien hoe dingen werkten. En daar begon ik me druk over te maken, in het openbaar. Over het gebrek aan aandacht voor vrouwen. Over gelijke kansen. Omdat ik me uit sprak, werd ik steeds vaker door journalisten gebeld als het over vrouwenvoetbal ging. Tegelijkertijd begon ik samen met Fresia Cousiño Arias een talkshow over de Eredivisie voor vrouwen op YouTube, VV Kicks. Er werd nog helemaal nergens over vrouwenvoetbal gepraat, vandaar. Door die twee dingen vroeg de NOS me om een van de analisten te worden tijdens het WK vrouwenvoetbal in 2019. Omdat dat goed ging, mocht daarna ook bij de mannen aanschuiven.’

Je bent de eerste vrouw, ook omdat het maatschappelijk gezien een keer moest gebeuren. Dus feitelijk ben je de excuusvrouw. Klopt. Ik vind het supertof, maar ik vind het wel schrijnend dat ik hier nooit van heb kunnen dromen. Dat ik nooit wist dat dit kon. Het heeft lang geduurd hè, voor er een vrouw mee mocht praten. Dat is een enorme doorbraak. Net zo’n doorbraak als Suse van Kleef, die nu voetbalcommentator is bij Langs de lijn op Radio 1. Die commentatordiscussie vond ik echt lastig. Er werd gezegd: er komen honderden mails van mannen en jongens binnen die commentator willen worden, maar er zit nooit een vrouw tussen. Nogal logisch, denk ik dan: als er geen vrouwen zijn als voorbeeld, denken andere vrouwen ook niet dat je daar kunt komen.

De reflex van ‘ze zijn er niet’ heb ik nooit begrepen. Want ze zijn er gewoon. Dat wordt elke keer bewezen. Het is begonnen met Barbara Barend, die als eerste vrouw in de mannenvoetbal-wereld veel voor ons heeft doorbroken. Ik ben er, Mandy is er. Suse van Kleef wordt opgeleid, en is er. Ze doet het hartstikke goed. Dus je kunt ook een volgende vrouw opleiden, en nog een.

Toen ze vroegen of ik analist wilde worden, heb ik er wel een nachtje over geslapen. Er hangt immers een afbreukrisico aan. Maar ik heb besloten er vol voor te gaan. Als analist lijk ik meer op Arnold Bruggink dan op bijvoorbeeld Kenneth Perez, denk ik. Als ik Arnold hoor praten, dan vallen hem dezelfde dingen op. Je hebt ook analisten die naar zaken om het voetbal heen kijken, naar emoties en zo. Dat doe ik wat minder. Ik vind in de eerste plaats tactiek en strategie interessant, en pas daarna kijk ik naar gedrag en psychologie. Ik probeer bij elke wedstrijd iets bijzonders te vinden dat me opvalt, zodat ik iets anders te vertellen heb dan de andere analisten. En ik wil laten zien dat wij vrouwen tactisch echt wel verstand van voetbal hebben.

Worden fouten jou ook harder aangerekend? De reacties op social media zijn me heel erg meegevallen. Zodra ik daar ga zitten, word ik afgemaakt, dacht ik. Maar het heeft lang geduurd voor er iemand begon te zeiken. Maar ik kijk ook niet op Twitter na Studio voetbal, en ik heb mijn mentions uitgezet voor mensen die ik niet volg.

Het was te verwachten natuurlijk, maar ook wel gek om voor het eerst bij Johan Derksen en René van der Gijp in VI voorbij te komen. Ik had een inhoudelijke opmerking over de tactiek van Dick Advocaat gemaakt. Ze vonden dat ‘zo’n meisje’ als ik niet zo met de kerels mee moest lullen, alsof ze verstand van voetbal heeft. En Advocaat zelf noemde me een snotneus. De eerste keer dat iemand zoiets over je zegt, voelt dat helemaal niet fijn. Dat raakte me echt. Maar daarna dacht ik: jeetje, grappig eigenlijk dat Advocaat mijn opmerking kennelijk zo erg vindt. Daarna is er nog wel een paar keer over me gesproken aan die tafel en nu denk ik: heb je ze weer. Prima.

Heb je gelezen dat Van der Gijp onlangs zei dat ze juist heel positief zijn over de opkomst van vrouwen in de voetbaljournalistiek, maar dat ze opmerkingen zoals die aan jouw adres vooral maken omdat dat scoort bij hun publiek? Ja, ik vond dat eigenlijk een beetje sneu. Je houdt dus seksisme in stand voor een televisieformat. Dat is toch treurig? Maar niemand kijkt natuurlijk nog als ze zich genuanceerder uitdrukken. Laat staan als ze positief zijn. Dan is het hele format voorbij, haha.

Er is nog steeds een groep die moet wennen aan vrouwen in de sport. Dat blijft moeizaam. Toen ik klein was, ben ik gestart bij de jongens. Mijn moeder moest toestemming vragen of ik überhaupt mocht voetballen. Eerst vorm je je daarnaar en denk je: oké, dit is hoe het is. Ik hou van voetbal, dus dit is wat ik wil doen! Eigenlijk ben ik daar pas de laatste jaren verwondering over gaan voelen, vooral sinds ik gestopt ben. Ik durf me er nu ook over uit te spreken. Bij Oranje dachten we in die tijd allemaal: we moeten ons nog bewijzen, we moeten niet zeuren, we moeten het laten zien. We weten het, er zijn vooroordelen, maar laten wij nu gaan presteren. Dan komt het wel.


Lees verder in VARAgids 24 vanaf pagina 8.