Interview met John van den Heuvel

Ik zou hier graag opschrijven hoe de tien minuten voor de start van dit interview verlopen, dichter bij een spannend jongensboek zal ik nooit meer komen. Maar dat mag niet, safety first. Ja, er staat voor het grote pand een auto met daarin iemand met een oortje in – ahá. Er zitten ook wat nonchalant ogende mannen bij de receptie die misschien wel en misschien niet toevallig op een afspraak in dit gebouw wachten. De receptioniste is weg maar ook weer niet. En pas na allemaal deuren-met sluissysteem zit daar dan de man die al vijf jaar streng wordt beveiligd maar er ontspannen uitziet, niet waakzaam, vrolijk. John van den Heuvel, sinds anderhalf jaar de enige bekende misdaadjournalist van Nederland omdat die andere is doodgeschoten, snapt mijn eerste vraag (‘Zijn deze ramen van kogelvrij glas?’), maar ‘je mag niks over deze omgeving opschrijven. Dat is een afspraak die ik met alle journalisten maak, want we willen deze plek zo lang mogelijk anoniem houden’. De moord op Peter R. was de druppel in een overvolle emmer bedreigingen. Onderschepte appjes. Martin Kok werd vermoord. De auto die het Telegraafgebouw ramde, de raketwerper bij tijdschrift Panorama, Derk Wiersum, iemand die bij Boulevard een bazooka naar binnen wilde schieten, plus al die keren die hij – uit veiligheidsoverwegingen, daar zijn ze weer – niets kan vertellen. De mocro-maffia doet niet aan kopjes koffie en redelijke gesprekken en dus wordt John streng bewaakt. 24 uur per dag, zeven dagen per week, al vijf jaar lang.

Ik sprak John twee keer eerder, zeker tien jaar geleden. Een keer in een restaurant, een keer bij hem thuis, waar hij glunderend zijn zitmaaier demonstreerde. Heen en weer over het grote gazon, zonnetje op zijn kale bats, geen vuiltje aan de lucht. Mooie tijden. Voorbije tijden.

Dat soort locaties zijn nooit meer een optie? Jawel, maar alles wat ik doe vraagt tegenwoordig om voorbereiding en organisatie. Dus als jij graag in het Amstel Hotel of waar dan ook had willen afspreken, dan had dat gekund. Nou ja, liever niet in het clubhuis van de Hell’s Angels.

Er komt een nieuw boek over je uit: Een lustrum lang extreme beveiliging. Gefeliciteerd, maar die titel is natuurlijk om te janken. Nogal, ja. O, dank je

John’s assistente zet een bord voor hem neer, erop een boterham met filet americain en eentje met ossenworst. ‘Ik ben helaas geen vegetariër.’

Het is geschreven door jouw Telegraaf-collega Bert Dijkstra. Waarom heb je het uitbesteed? De krankzinnige situatie waarin ik zit vertroebelt mijn blik. Je gaat dingen normaal vinden die helemaal niet normaal zijn. Toen kwam Bert met het idee om een tijd met me mee te lopen en daar een boek over te schrijven.

Waarom zei je ja? Is dat juist niet koren op de molen voor de mensen die het op je hebben gemunt? Omdat ik het van belang vind dat mensen weten wat er gebeurt en hoe dat voelt. Niet alleen voor mij, maar ook voor de tientallen andere mensen die zwaarbeveiligd worden. Uiteraard zijn we daarbij heel zorgvuldig geweest met wat er daadwerkelijk in kwam te staan, want ik wil degenen die mij iets aan willen doen inderdaad niet wijzer maken.

Ik vond het onthutsend om te lezen, en bizar om zojuist beneden te merken. Hoe werkt zoiets: hoop je dat straks, als je ooit met pensioen bent, de belangstelling van die lui voor jou afneemt? Of heb je levenslang? Ik hoop het eerste, maar ik ga ervanuit dat ik een lange adem moet hebben. In het begin probeerde ik steeds een horizon te zoeken – een paar weken, een paar maanden, vooruit, een jaar – maar dat heb ik moeten loslaten. Dus om mezelf te beschermen tegen continue teleurstellingen denk ik nu: ga er maar vanuit dat het heel lang gaat duren, we zien wel.

Er zijn altijd beveiligers bij jou, toch? Altijd.

Hoe voelt dat, behalve hopelijk veilig? Het went niet. Mijn vrouw en ik hebben allebei de neiging om te zoeken naar dingen die veel erger zijn, of mensen die slechter af zijn. Dat is een soort troost. Verder ben ik natuurlijk gezond, ik heb een fijn gezin en ik blijf ook echt wel leuke dingen doen. Vanochtend heb ik bijvoorbeeld nog een stuk op het strand gelopen. Dat kan allemaal, alleen nooit meer spontaan. Hier moet ik ook echt even het respect uitspreken voor de mensen die bij mijn beveiliging betrokken zijn, omdat ze het belang daarvan inzien.

Het belang van ontspannen? Ja. Die mensen lopen daarmee ook gevaar, en toch zijn ze er.

Ze zijn er ook als jij je cardiotraining doet. Haha, ja, daar hebben ze zicht op.

Ga je dan ook extra je best doen? Dat gevaar is er wel, want het zijn allemaal jonge, fitte gasten. Ik ben ook nog best fit, maar niet meer zoals zij.

Lees verder in de VARAgids 46 vanaf bladzijde 11.