Interview met Jennifer Hoffman

Sinds de geboorte van haar zoon heeft ze onder een steen geleefd. Die is voor de dramareeks Deep shit opzij geschoven.

Maakte ze eerder vooral furore in romcoms, de laatste jaren kiest Jennifer Hoffman vaker voor komedie met scherpe rand. Ze speelde de gescheiden kinderpsycholoog Hannah Roelink in kijkcijferkanon De luizenmoeder en was te zien in de lompe, verassende reeks Random shit. Met Deep shit gaat Hoffman nog een stap verder. Want in de absurdistische nieuwe BNNVARA-serie (acht afleveringen) van Jamille van Wijngaarden kruipt ze in de huid van Veerle, een vinexvrouw die haar kreukloze monotone bestaan behoorlijk beu is. Ze wil meer dan haar eeuwige boodschappenlijstjes, huishoudelijke duels met man en kinderen en de aangeharkte nieuwbouwbuurt. Veerle smacht naar het onverwachte, naar spanning en vindt in Sara (Fockeline Ouwerkerk) een gelijkgestemde vastgeroeste ziel. Beiden breken radicaal met de door hen gehate sleur en zakken daardoor à la de Amerikaanse jaren 90-avonturiers Thelma & Louise steeds verder weg in de problemen. Ofwel Deep shit. Zelfs bij de aanschaf van een cavia worden de wapens getrokken. De opnames moesten twee keer worden uitgesteld. 

De opnames moesten twee keer worden uitgesteld. En nu was corona eens niet de schuld, aldus Jennifer Hoffman, die net terug is met vriend Dorian en zoontje Cooper van een trip naar Portugal voor 3 op reis. Sinds vorig jaar is de Amsterdamse een van de vaste presentatoren van dat programma. Over de vertraging van het in Almere gefilmde Deep shit: ‘De eerste keer zei Fockeline: sorry, ik ben zwanger van de tweede. Daarna moest ik bellen: hé jongens, nu ben ik in verwachting van de eerste.’

En waren de Deep shit-makers blij met al dat babynieuws? Nou… Gelukkig zijn het fantastische producenten. Zij reageerden zowel persoonlijk als zakelijk. Een soort van pendulum. Fantastisch, wat leuk voor jullie, gefeliciteerd. En vervolgens: nee hè, wat kut, moeten we alles weer verzetten.

Je hebt weleens geklaagd dat vrouwen in series gezapig worden neergezet. Klopt. Maar dat is in Deep shit duidelijk niet het geval. En daarom wilde ik die rol van Veerle graag spelen. Op de een of andere manier vinden scenarioschrijvers dat vrouwen zich altijd moeten uitleggen. Dat ze met een psychologische verklaring voor hun gedrag moeten komen. Terwijl mannen zomaar cowboytje kunnen spelen zonder dat hun achtergrond wordt geanalyseerd. Veerle en Sara zijn inwisselbare karakters, ze hadden ook twee kerels kunnen zijn.

Iedereen voelt een dwang om constant te vernieuwen, verdiepen, vervangen. Maar: is sleur eigenlijk wel zo erg? Sleur hoeft zeker niet verkeerd te zijn. Het biedt ook een vorm van zekerheid, van geborgenheid en houvast. Ik denk dat de balans tussen vastigheid en verrassing goed moet zijn. Dat mensen daarmee worstelen. Ik heb soms best behoefte aan een beetje meer sleur. Dan denk ik: het mag wel iets minder spannend. Vooral wanneer ik in korte tijd aan twee projecten als 3 op reis en Deep shit werk en er vervolgens ook nog een rijk sociaal leven op na wil houden en een kind wil opvoeden. En o ja: ik wil ook een leuke vrouw voor mijn partner zijn en een goede dochter voor mijn ouders. Dan heb ik behoefte aan mijn keuteldagen, zoals ik ze noem. Zit ik in mijn joggingbroek, draai wasjes en doe boodschappen. En dat zijn dan de spannendste evenementen van de dag.

Wat is het opwindendste dat jij buiten jouw comfortzone hebt ondernomen? Ik heb geen last van saaiheid, ik maak door mijn werk al heel veel mee. Een paar keer per jaar mag ik compleet iemand anders zijn. Geweldig om met Fockeline met een wapen te zwaaien in een dierenwinkel. En dan sta ik weer in de Portugese bossen mensen te interviewen. Verder woon ik in Amsterdam, daar is ook weinig saaiheid te bekennen.

Zie jij jezelf Amsterdam ooit inwisselen voor een woonplaats als Almere? Ik zie dat bij vrienden gebeuren. Sterker, een vriend woont in de duinwijk waar we Deep shit hebben opgenomen. Het is een andere keuze van vrijheid. Zeker met heel jonge kinderen. Ze kunnen zo de deur uit rennen naar vriendjes om te gaan spelen. In Amsterdam gebeurt dat minder snel. Ik weet niet of ik onszelf met Cooper, hij is nu zeven maanden, nog heel lang in de stad zie. Niet alleen vanwege de beperkte ruimte om te spelen en de verkeersdrukte, maar om de simpele reden dat we ons willen verplaatsen. We hebben nu een kleine patio, maar ik zou graag een huis met een tuin hebben en een extra kamer. Dat kunnen we niet betalen in Amsterdam. Ik lees wel: Jennifer Hoffman heeft een pand in de grachtengordel. Daar moet ik om lachen. Want we leven op een beperkte ruimte die helemaal tjokvol is. Het Vondelpark is onze tuin. Het is een eeuwige strijd: wil ik de stad met alles wat zij te bieden heeft verlaten voor meer ruimte en rust? Ik vind kinderen die opgroeien in de stad leuk, ze zijn over het algemeen sociaal wat sterker, meer streetwise. Aan de andere kant ook mooi: rennen, bomen klimmen, spelen, een betere connectie met de natuur. Overal is wat voor te zeggen.

Dorian en Cooper reisden mee naar Portugal. Dacht je niet na zo’n intensieve tijd: heerlijk eindelijk even solo op pad? Dorian en Cooper zijn op eigen kosten meegegaan. Ik heb ook aan 3 op reis gevraagd of het kon. De makers stonden ervoor open. Ik vond het idee om zonder Cooper te vertrekken eng. Bovendien geef ik nog borstvoeding. Hoe moet dat dan? Wat ik overigens compleet idioot vind aan Nederland, en wat dat betreft zijn we echt een achtergesteld land, is dat vrouwen hier maar drie of vier maanden zwangerschapsverlof krijgen. Veel te kort. Hoe moet dat dan met borstvoeding? Alsof de overheid geld verdient aan kolfapparaten. Zit daar een dealtje achter of zo? De Wereldgezondheidsorganisatie zegt dat vrouwen minimaal een half jaar tijd moeten krijgen. En hier moeten ze na drie of vier maanden weer aan de slag. Achterlijk. Ik ben zelf eerder gaan werken omdat Deep shit gedraaid werd. En omdat ik freelancer ben, maar dat terzijde. Mijn Amerikaanse schoonmoeder, die toch vanwege corona de VS niet in kon, is toen langer gebleven en heeft ons geholpen. Net als mijn ouders. Dat was fantastisch.

Lees verder in VARAgids 42 vanaf bladzijde 8.