Interview met Ellen Parren

Als het interview ten einde is en we onder een pilaar in het café nog even na staan te praten over koetjes, kalfjes en het interieur, valt ons oog op het opschrift een meter of twee boven onze hoofden: zeeniveau. Ja, natuurlijk weten we dat Nederland onder het NAP ligt, maar opeens voelen we het, is het alsof we onder water staan. En spoelt het gesprek van zo-even binnen, waarin ook de angsten van de moderne mens, waarbij met stip op één, nog boven de nucleaire dreiging, de met duizelingwekkende vaart opwarming van de aarde ter sprake kwam. De gedachte die actrice Ellen Parren daarbij troost, vertelde ze, is het idee dat de aarde zelf zal blijven bestaan. ‘Stel je voor dat die in duizend stukken uiteenbarst. Dan is toch echt alles voor niets geweest.’ Slokje van onze cappuccino’s. ‘Sound of silence’.

Het doemscenario kwam niet helemaal uit het niets, trouwens. Parren speelt in Het gouden uur. En anders dan die titel misschien doet vermoeden, gaat die serie niet over het fotogeniekste moment van de dag, het uur waarin fotografen hun beste foto’s maken bij magistraal zacht rood licht, maar over het uur na een terroristische aanslag. Het uur waarin de meeste kans bestaat om de daders op te sporen of te voorkomen dat er nog een aanslag wordt gepleegd. ‘Na dat uur zijn de muizen al te ver weg’, aldus Parren.

Ze speelt in de serie een vooringenomen AIVD-agent die haar zinnen heeft gezet op een oorspronkelijk uit Afghanistan afkomstige politieagent (Nasrdin Dchar) wiens motieven ze, zacht gezegd, niet vertrouwd. Ze speelt het met verve, de actrice die op de toneelschool in Maastricht al met een sfinx werd vergeleken.

Je bent niet voor de poes in de rol van Joëlle. Ik denk dat mijn personage aan het begin vrij overtuigd is dat ze een terrorist op het spoor is.

Is die overtuiging gestoeld op aanwijzingen of is het een minder of meer racistisch onderbuikgevoel? Er zit een vooroordeel in, zeker. Mardik die wordt gespeeld door Nas, heeft Afghaanse roots. Bovendien is hij onlangs in Afghanistan geweest en kan of wil hij niet verklaren waarom. Wanneer hij dan ook nog eens contact heeft gehad met een jeugdvriend die betrokken blijkt bij de aanslag is voor haar één plus één twee en gaat ze er vol in. Ze is ervan overtuigd dat ze goed zit.

Zit ze dat? Uhm...ik wil niet spoileren. Maar laat ik zo zeggen dat ze met haar vooroordelen behoorlijk wat aanrichten.

Wat sprak je aan in het personage? Ik vond het op de eerste plaats prettig dat ze geen liefdeslijn had. Dat is bij vrouwenrollen vaak de motor, maar nu was er niets van dat al. Daarnaast vond ik het onderwerp interessant, in al zijn heftigheid. Ik ben dol op Scandinavische krimi’s, met een moordenaar en een rechercheur, maar dit was toch nog iets anders, hier gaat het over het grote ‘what if’.

What if... het echt gebeurt? Ja... zelfs op de set voelde ik hoe heftig het kan zijn, een terroristische aanslag.

De aanslag zelf wordt het behoorlijk heftig en expliciet getoond. Wat is de reden denk je, om het zo te laten zien? Het is fictie, maar het moest echt zijn, je moest het echt voelen. Al is het zeker niet de bedoeling om te choqueren. Misschien ervaar je het als heftig omdat het in Nederland is. Close to home, het decor van de aanslag is een Hollandse markt.

Toevallig zag ik je twee weken geleden in de herhaling van de telefilm De zitting, ook in een behoorlijk pittige vrouwenrol. Daarin speel ik een advocaat. Zij is pas écht hard. Joëlle blaast zichzelf op en komt ergens in terecht waar ze ook wel een beetje van terugschrikt. De advocate in De zitting is ijzig.

Je valt in die rol vrouwen af. Ik zit echt aan de foute kant. Maar die stem moest vertegenwoordigd worden in de film. Ik heb daar geen enkel medelijden met het slachtoffer, dat zegt dat ze twintig jaar eerder is verkracht door de hoofdpersoon, de aanstaande premier van Nederland. Gezeik vindt ze het, bovendien luidt haar theorie: als er niets is bewezen, hebben we het niet over feiten. Waarvan je je afvraagt of ik te vertrouwen ben.

Lees verder in de VARAgids 43 vanaf bladzijde 11.