Interview met Dieuwertje Blok

Het is na weken droogte zo gaan stortregenen, dat Dieuwertje Blok, ondanks haar paraplu toch nog kleddernat binnenkomt in de Rode Hoed in Amsterdam waar ze straks presenteert op het klassieke Grachtenfestival. Haar aantreden in een stille foyer wordt onbedoeld begeleid door de klanken van een jonge violist, die in de foyer zachtjes zijn viool stemt, voor hij op moet.

Dat brengt me meteen op een vraag. Is er muziek die bij dit weer past, bij een Amsterdamse moesson? Dan denk ik niet aan iets klassieks, maar aan ‘It’s raining men’, halleluja! Het is echt hallelujaregen, vind je niet?’

Je zei bij binnenkomst dat je ‘superpissig’ was. Toch niet op de regen? Nee, helemaal niet. Ik heb vandaag gehoord dat Mangiare definitief ophoudt, echt vreselijk.

Mangiare, het culinaire programma met Petra Possel, op vrijdagavond op Radio 1... Ja, een genot om naar te luisteren. Het past blijkbaar niet meer in het zenderprofiel van Radio 1. Het is altijd hetzelfde, vroeg of laat komt er een zenderbaas die alles gelijk wil trekken. Hoe kan het dat iemand zo weinig geeft om zo’n bijzonder programma en ook zoveel macht heeft. Hebben wij luisteraars dan niets te zeggen? Het is radio die je ruikt en proeft, hoe knap. Petra Possel, van wie ik erg hou, heeft dat gewoon geflikt. Sfeer creëren op de radio is vreselijk moeilijk.

Was dat voor jou ook moeilijk? In het begin zeker. Ik ben eigenlijk vrij snel op televisie terecht gekomen, als omroepster, en voelde me altijd als een vis in het water voor de camera. Radio is naakt, je kunt niets doen met je gezicht of handen, alles moet met je stem, intonatie, stiltes. Ik vond het eerst doodeng. Ik heb bij Omroep West een paar jaar een erg leuk ochtendprogramma gepresenteerd, dat heel dicht bij de mensen stond. Plaatje draaien, kwekkie met iemand maken, bloemen uitdelen, buurman en buurvrouwradio. Ik dacht: ik doe dat even, maar om daar een gebakje van te maken, is vreselijk moeilijk. Ik heb geleerd om het heel serieus te nemen. Het is mijn motto: wat je doet, moet je serieus doen, maar je moet jezelf niet al te serieus nemen. Bij een radioshow geldt bovendien, dat er veel kilometers gemaakt moeten worden, voor er iets van sfeer ontstaat. Mangiare heeft ook een sfeer opgebouwd, met steeds meer vaste luisteraars. O, ik ben echt woest.

Misschien moeten we eerst onze gemberthee opdrinken... voor we vrolijker nieuws aanstippen. Je volgt Paul Witteman op in Podium Witteman, het klassieke muziekprogramma op zondagmiddag, met Floris Kortie en Mike Boddé, dat nu Podium klassiek gaat heten. De transfer van het jaar! In elk geval voor mij. Ik heb zoveel reacties gehad, ik weet niet wat me overkomt.

Het klinkt als een logische overstap. Je presenteerde lang het culturele programma NTR Podium op tv en doet nu al jaren het klassieke muziekprogramma Podium op Radio 4. Dus, wie anders? Voor mij was het heeelemaaal niet logisch. Het was een gepasseerd station. Ik heb inderdaad Podium op tv gedaan voor Paul kwam. Indertijd zouden Podium en het andere cultuurprogramma, Kunststof TV, samengaan in één nieuw programma. Daar zouden we over gaan brainstormen. En toen was Paul daar opeens en werd het Podium Witteman.

Aha... Ja, nou ja, even slikken en daarna weer vrolijk voort hoor. En Podium Witteman werd een heel succesvol programma, gelukkig en terecht. Ik ben een heleboel andere dingen gaan doen. En toen Paul stopte, heb ik geen moment gedacht, nu ben ik aan de beurt, absoluut niet. Het kwam ook best raar uit, ik heb een bizar drukke agenda en was bovendien net 65 geworden. Ik zei zelfs tegen mijn man, ik ga dit niet doen, het past gewoon niet. Maar hij zei meteen, doe maar wel, anders krijg je spijt. Het drong gewoon nog niet helemaal door, hoe leuk het was.

Lees verder in de VARAgids 37 vanaf bladzijde 10.