Interview met Beppie Melissen

Beppie schijnt spectaculair te wonen. In eerdere interviews vliegen de memorabilia je om de oren, haar Amsterdamse huis aan de gracht zou een kruising zijn tussen een juttersmuseum en antiekwinkel, tot de nok toe gevuld met kunst, herinneringen, prullies, stapeltjes – léven kortom. En toen kwam daar nog een huis in Scheveningen bij, het origineel uit Sonny Boy, pal aan zee met een lift erin voor later. Maar ja: corona. Dus Facetime en niks rondneuzen en bevoelen. Wel het computerscherm met slechts het beeld van een pluk haar en een houten balkenplafond. En een stem: ‘Hallo! Ik heb me rot gezocht naar de beste plek in huis om te zitten. Vind je het wat? Hé, er staat nu opeens ‘annuleer’ in beeld. Wat is dat nou? Ik begrijp er niks van. Ik druk nu op annuleer, drie vijf... Zo, nu weet je ook meteen mijn iPad-code, hahaha. Zie je me zo?’

Nee. Wacht, bel me nog een keer, dan neem ik op met mijn telefoon.

Hebbes. Wat een mooi plafond, zeg. Ja, hè? Ik zal je sowieso even laten zien hoe ik erbij zit.

Beppie draait haar camera om: de zee.

O, je bent in huize Scheveningen. Ja, al twee maanden, want hier bots je buiten niet op elkaar. Kijk nou, er loopt helemaal niemand op het strand.

Zijn jullie van het slag dat elke dag in zee zwemt? Dat is goed voor het immuunsysteem. Verbijsterde blik: Ben je gek! Ik zie ze wel vaak, dezelfde mensen die elke ochtend, 365 dagen per jaar een duik nemen. Fantastisch. Maar nee, bedankt.

Hoe vul je de tijd deze dagen? Met bijna niks. Ik heb er verder geen last van, maar het valt me wel écht tegen van mezelf dat ik zo weinig doe. Terwijl de dagen omvliegen hè, dus ik snap er geen bal van. Ja, ik lees, maar niet zo idioot veel. En verder draait het veel om eten, zoals bij veel mensen.

Een deel van Nederland bejubelt de heilzame werking van deze periode van verplichte bezinning. Heb jij dat... O laat maar, je trekt een houd-op-met-me-gezicht. Geen diepe, reinigende gedachten dus? Ik zou graag zeggen dat ’t wel het geval is, maar het enige waar ik achter ben gekomen, is dat er weinig in me omgaat. En luister, ik heb ook helemaal niks te piekeren. We zijn gezond, we hebben een heerlijk huis op een fijne plek, ik heb een pensioen. Ik realiseer me enorm dat ik tot de bevoorrechten behoor en mij zal je dus niet horen klagen.

Strenge blik: Ik vind het daarentegen wel verschrikkelijk voor al die ondernemers, en dat de mensen in verpleegtehuizen geen bezoek mogen ontvangen. Of het zorgpersoneel: al die schatjes die maar onbeschermd moeten rondstappen! Tuurlijk, op zoiets overweldigends heb je als overheid niet een, twee, drie een passend antwoord, maar dit?! Wat een gruwelfout. De politiek gaat enorm onzorgvuldig en opportunistisch om met datgene waar het mijns inziens in een rechtvaardige en beschaafde maatschappij om gaat. De ziekenzorg. De wetenschap. Kunst en cultuur. Het is zó nonchalant. Ik weet dat er niks nieuws is aan deze ergernissen, maar...

...daar vreet je je wel over op, tussen het nietsdoen door. Ja! Ik zeg het wel vaker: wij in Nederland hebben de postcodeloterij gewonnen. We zitten hier fantastisch. En dat mogen we niet verkwanselen.

Onderbreking: een kuch. Nog eentje. Nóg een paar. Serieuze blik in de telefooncamera: ‘Ik heb ook corona.’
Echt? Nee joh, ik heb mijn hele leven al zo’n neurotisch hoestje. Hier, komt-ie weer. Uche-uch!

Wat ik me afvroeg: heb je nu een lijstje liggen met dingen die je graag in dit interview kwijt wilt? Nee zeg, hoezo?

Je gaf een half jaar geleden een groot interview in Volkskrant Magazine, en daarin kwam je richting het gesprekseinde met een lijstje pointers op de proppen. Dingen die je nog graag benoemd wilde hebben. Weet je dat nog? Nauwelijks. Ik heb een heel slecht geheugen.

Ik vond dat heel typisch. De meeste mensen zijn blij als een journalist eindelijk klaar is, maar jij wilde uit vrije wil extra dingen kwijt. Dat je van deprotective clowing bent bijvoorbeeld. O ja, dat had ik ergens gelezen. Het is een verschijnsel dat niet alleen ik, maar heel veel mensen toepassen om zichzelf te beschermen: een grap maken om pijn te verbergen.

Lees meer in VARAgids 22 vanaf pagina 8.