Interview met Arno Vermeulen

Het viel me op dat interviews met jou altijd alleen maar over sport gaan, vrijwel nooit over ‘de mens achter de commentator’. Laten we het daar eens over hebben. Zoals Tante Es vroeger zei: waar woonde je huis? Oorspronkelijk kom ik uit Alkmaar, waar mijn vader bij de Grontmij werkte en mijn moeder bij een modehuis. Ze waren beiden actief bij de operettevereniging, toen ik tien jaar was heb ik zelf ook een keer op het podium mogen staan bij een voorstelling in het roemruchte Gulden Vlies Theater. Om een of andere reden moest ik een paprika vasthouden en daarover iets zeggen.

Werd je gegrepen door operette? Nou, niet per se door operette, maar artiest leek me wel een erg leuk beroep, ja. Het podium vond ik geweldig. Het Gulden Vlies was een heel oud theater, waar ik vaak naartoe ging als mijn ouders er moesten optreden: mijn moeder in de spotlights, mijn vader in het souffleurshok. Ik herinner me nog de coulissen, de brandweermannen, de geur die er hing. Toen het gebouw werd afgebroken heb ik er de as van mijn ouders verstrooid.

Was het een sportief milieu? Mijn vader was niet echt sport minded, maar mijn moeder wel. Met haar keek ik ’s nachts naar bokswedstrijden van Mohammed Ali tegen Joe Frazier. Daar was ik echt knettergek van, mijn moeder zat er in haar peignoir bij met een grote pot thee. Ik was destijds voor Frazier, want ik had een beetje een hekel aan de branie van Mohammed Ali. Nu helemaal niet meer hoor, in mijn werkkamer heb ik zelfs een poster van hem hangen. Toen ik in Las Vegas eens bokscommentaar moest geven heb ik Ali gezien, maar ik was te schijterig om hem aan te spreken. Misschien maar beter, want je moet als journalist natuurlijk in de eerste plaats onafhankelijk blijven.

Wanneer kwam voetbal in je leven? Als kind voetbalde ik bij de Alkmaarse Boys, ik was linksbenig al kon ik er weinig van. Ik ben rechtshandig, dus misschien was ik ook wel rechtsbenig, maar schieten was sowieso een probleem. Dat had met mijn voetbalschoenen te maken. Wij woonden destijds in zo’n wederopbouwflatje, boven ons zat familie De Koning. Toen ik een jaar of zes was regelde mijn moeder de voetbalschoenen van mijn bovenbuurjongen Frank, die zeker vijf jaar ouder was. Er werden letterlijk kranten in de schoenen geduwd om de maat kleiner te krijgen. Zo ben ik begonnen. Later nam mijn vader mij eens mee naar AZ ’67, want hij vond dat een vader dat moest doen. Na twee bezoeken hield hij het voor gezien, maar ik ben altijd naar de jongenstribune blijven gaan omdat ik enorm door het spelletje was gegrepen. De hele zondag stond bij mij in het teken van AZ. Ik kon wel janken als ze verloren. Ik weet nog dat ze voor de beker thuis tegen IJsselmeervogels moesten. Na de verloren wedstrijd verscheurde ik thuis mijn programmablad en toegangskaartje in vele stukjes.

Je vader verhuisde op jouw veertiende naar Utrecht en het gezin ging mee. Werd je toen ook fan van de lokale FC? Nee, ik ging weleens naar de Galgen-waard, maar bleef de Alkmaarderhout trouw. In die tijd ging ik in de weekenden vaak terug naar familie in Alkmaar om op zaterdagavond te stappen met mijn neven en op zondag naar het stadion te gaan.

Waarom besloot je om journalist te worden? Toen ik jonger was zei ik tegen mijn moeder dat ik “voetbalverzorger” wilde worden, ik denk dat ik wel aanvoelde dat ik nooit prof zou worden. Op mijn middelbare school schreef ik me in voor een excursie naar het Utrechts Nieuwsblad, toen nog op de Drift, waar de drukpersen stonden. De rondleiding over de redactie maakte dusdanig diepe indruk dat ik besloot om me in te schrijven voor de School voor Journalistiek. Bij die opleiding werd eigenlijk niets met sport gedaan, er werd zelfs een beetje op neergekeken. Samen met Tom Egbers kreeg ik les van de illustere parlementair-verslaggever Bob de Ronde. Voor een stageplek lobbyde hij voor mij bij Den Haag Vandaag, maar dat lukte helaas niet. Vervolgens vroeg Bob of ik iets met sport had, want hij had ook een lijntje met Studio sport. Zo ben ik erin gerold.

Lees verder in de VARAgids 38 vanaf bladzijde 10.