Interview met Jandino Asporaat

Volgens Jandino Asporaat (40) moeten we elkaar juist opzoeken en verbinding maken. En precies dat doet hij in Dino’s bezorgservice.

Qua gewicht was hij altijd al een jojo. Maar door corona moet cabaretier/presentator Jandino Asporaat nog harder dan normaal vechten tegen ongewenste aanvlezing. ‘Ik voel stress wanneer onze regeringsleiders weer allerlei maatregelen aankondigen. Alsof mijn toekomst mij een beetje wordt ontnomen. Dan ga ik maar pizza bestellen. Of kip. En denk ik: kan mij het schelen. Vervolgens heb ik weer spijt. Ik moet binnenkort voor een scène in een nieuwe film ripped zijn. Maar bij
mij is het momenteel meer spare rib.’
‘Vorig jaar was ik na hard trainen en diëten letterlijk vier dagen in freaking shape. Wat
ik toen deed, was supersneu. Ik wist gewoon al dat ik het niet zou volhouden dus kocht ik vijf zwembroeken in diverse kleuren voor Instagram. Ik maakte de foto’s op een dag tegen verschillende achtergronden en postte ze gedurende twee maanden. Iedereen reageerde: oooo Dino wat ga je goed, terwijl ik er alweer als Gerard Joling uitzag.’
Toch vindt de op Curaçao geboren comedian, onder meer bekend van De Dino Show, Dance dance dance en de Bon Bini-films, die coronakilo’s zeker niet het ellendigste neveneffect van de pandemie. Wat hem betreft met stip op 1: angst in combinatie met eenzaamheid. ‘Angst voor ziekte, angst voor de dood, voor elkaar, school, je werk en je vrienden. Daar bovenop: angst voor andere culturen en gewoontes. Kortom: er heerst chronische angst voor alles. En je hoort steeds: afstand, afstand, afstand. Er is nog nooit zoveel afstand geweest tussen de mensen.’
Die even giftige als verlammende mix probeert hij te neutraliseren in zijn nieuwe programma, gedraaid op locatie en in de studio, Dino’s bezorgservice. Zes weken lang bezoekt hij de dorpen Lievelde, Everdingen, Wergea, Baarle-Nassau, Wijk aan Zee en Elsloo op zoek naar verbinding, ‘echte’ Nederlanders en hun verhalen. Daarbij geholpen door zijn alter ego’s en publiekslievelingen Judeska en Gerrie. ‘Ik kende die dorpen niet. Ja, van Everdingen had ik gehoord door al die filemeldingen op de radio. Stiekem is het dus ook een beetje een Nederlands reisprogramma. Niet vol dure hotels, maar met relatief onbekende plekken.’

Heb je eigenlijk zelf last van corona gerelateerde angsten?
Ik heb vooral enorm last van het angstgevoel dat het kabinet en verschillende media creëren. De praatprogramma’s, de kranten, de sites; allemaal doen ze eraan mee. Dan denk ik: jongens is er nog ruimte om adem te halen? Mogen we nog even leven? Waarom moet Ik weg van mijn werk, vrienden en mijn moeder? Oma’s die alleen zitten, gezinnen die uit elkaar gerukt worden, het gaat maar door. De enigen die we tegenwoordig nog bij ons thuis zien, zijn bezorgers van eten of pakketten. En zelfs zij deinzen achteruit wanneer je de voordeur open doet. Ik vond: zijn we nou helemaal gek geworden met z’n allen. Dit klopt niet. Dit moet anders.

Ja, maar die maatregelen zijn er juist om ouderen te beschermen en de zorg te ontlasten, zeggen de beslissers. 
Nee, dit gaat niet om coronaregels. Het gaat fundamenteel verder wanneer je elke dag negativiteit in nieuws brengt en er niks positiefs tegenover zet. Dan maak je heel veel kapot. Tijdens de opnamen van Dino’s bezorgservice belden we aan bij een vrouw van rond de 80. Ze zei dat het voor het eerst in maanden was dat ze mensen zag en bezoek kreeg. Als jouw hart niet meer snapt dat deze situatie niet oké is is… Als je niet ziet dat deze dame aan het sterven is in eenzaamheid… We moeten elkaar blijven opzoeken, verbinding maken. That’s it. Dat heeft helemaal niets met veiligheid of corona te maken. Maar met mentaliteit, met moeite doen voor elkaar.

Het altijd bruisende Lievelde en Elsoo… Zou je zelf in een van die dorpen kunnen of willen wonen?
Ik woon nu onder de rook van Rotterdam waar ik ben opgegroeid en als ik denk aan een woontoren met tof uitzicht over de stad gaat mijn hart nog steeds sneller kloppen. Het voelt een beetje als New York. Maar ik zou zeker in zo’n dorp kunnen wonen, 100 procent. Want wat dorpelingen doorgaans beter doen dan stadsbewoners is klaar staan voor elkaar, samen activiteiten ondernemen. Fungeren als vangnet, bij elkaar oppassen. Interesse tonen. Het is bijna nostalgisch, die instelling. Ook in grotere steden hadden buren vroeger elkaars huissleutel, vond je het normaal dat de achterdeur altijd open was en dat je bij elkaar naar binnen kon stappen om bier te lenen. Dat is totaal veranderd. Wij moeten snappen dat we een weg aan het opgaan zijn die gevaarlijk is: we worden op deze manier ontzettend eenzaam. En dat onder het mom van veiligheid. We hebben hekken, camera’s en schermen ons online en offline op allerlei manieren af. Wat uitgebreider bellen of informeren komt ook steeds minder voor. Dan sturen we wel een mail of appje, lekker makkelijk.

Maar toch: zou je het niet gewoon mega-saai vinden?
Misschien noemen sommigen het saai. Je zou ook kunnen spreken van romantisch wanneer je door die straatjes loopt. Dan leer je waarderen wat er wel is. In plaats van 70 cafés heb je er drie – maar wel drie heel bijzondere. Zo ontmoette ik in Baarle-Nassau de 90-jarige ‘Disco Nel’ die haar eigen bar heeft. Niks achter de geraniums zitten. Ze entertaint en vertelt volop verhalen over iedereen die in haar kroeg geweest is en zal dat blijven doen tot ze haar laatste adem uitblaast. Als je oog
hebt voor de mensen en geschiedenis van zo’n plek, drink je je biertje daar op een heel andere manier.

Je was twee seizoenen minder op televisie omdat je je energie wilde steken in de ontwikkeling van Curaçao. Waarom zei je ja tegen Dino’s bezorgservice?
Ik was jaren niet weg te slaan van tv, heb voor RTL en SBS allerlei verschillende soorten spel- en amusementsprogramma’sgemaakt. En ik had verschillende aanbiedingen voor nieuwe grote shows op zak. Maar nu ik ouder word, ik ben weliswaar geen 60 maar 40, wil ik meer. Ja, ik blijf nog steeds gekke Dino en de Bon Bini’s vind ik hartstikke leuk, maar ik wil ook verdieping. Ik heb mijn vaste contract opgezegd vanwege Curaçao. Ik ben er geboren en heb er familie en voel mij verantwoordelijk voor wat daar gebeurt. Daarnaast wil ik op tv projecten kunnen doen die passen binnen de lijnen van mijn eigen kaders: iets meer maatschappelijk georiënteerd bezig zijn in plaats van alleen maar entertainment maken. Bij Dino’s bezorgservice kon ik met die combinatie aan de slag.

Lees verder in VARAgids 16 vanaf pagina 8.