Intelligente breakdown

Sommige dingen zijn niet leuk, maar moeten toch gebeuren. Een verstandskies trekken bijvoorbeeld, of een wortelkanaalbehandeling. Dat zijn geen uitjes waarvan je zegt: ‘Heerlijk, de tandartsen zijn weer open, ik laat eens lekker iets dat jarenlang met moeite uit mijn eigen dna is gegroeid met grof geweld uit mijn giechel trekken.’ Maar soms moeten die ingrepen toch gebeuren, anders word je ziek. Of dood.

Als de tandarts dan met de behandeling bezig is kun je niet halverwege, terwijl de beste man nijver zijn buitenhuis bij elkaar staat te boren zeggen: ‘Ja! Stop maar! Ik hou het niet meer vol! Groetjes, doei!’ Dan blijft er troep achter in je mond en gaat het nog meer ontsteken en word je nog zieker. Of doder.

Stel nou voor de aardigheid eens voor dat je lichaam Nederland is. En je mond dát deel van de bevolking dat ziek wordt van COVID-19. ‘Dat deel’ bestaat trou- wens uit mensen. Oude mensen, zieke mensen, kwetsbare mensen, jonge mensen, op het oog gezonde mensen, allemaal mensen. Geen ‘dor hout’ dat gekapt moet worden. Geen mensen die, zoals de voor- malige Filosoof des Vaderlands beweerde, de dood niet meer als onderdeel van het leven kunnen accepteren. Domme, gekke wij! Misschien moeten de ‘dor hout’- roepers en ‘omarm de dood’-filosofen ons gewoon even voorgaan in dat enge hiernamaals. Voorop mag de psycholoog die op Radio 1 zei dat we, eventueel op het Malieveld, in opstand moesten komen. Is ziekte en dood niet zo eng als wij denken?
Nou goed, jullie mogen eerst.

Deze heel intelligente lockdown, ik zit er, net als u, helemaal niet op te wachten. Het kost me 99% van mijn inkomen en dat gaat nog wel een poosje duren ook, maar veel erger dan dat ik er niet voor betaald word, vind ik het dat ik niet mág werken. Dat ik niet met geweldige muzikanten en technici, mijn dierbare reizende familie, in een theater mag staan ouwe- hoeren en zingen en dat wij met het publiek elkaar een paar uur mogelijk kunnen maken. Dat er iets unieks kan gebeuren, alléén op die avond, alléén door dat contact met juist die mensen. Dat mis ik verschrikkelijk.

Maar ik ga niet vragen: ‘Nou ben ik al weken braaf binnen, en wat krijg ik er voor terug?’ Kom op zeg. ‘We houden
het niet meer vol’, zeggen sommigen. Wie failliet gaat, die mag het zeggen. Wie eindeloze diensten in de zorg draait ook. Wie door
het virus geen adem meer kan halen, die kán het niet eens meer zeggen. Maar wij, met ons te lange haar en onze te lange dagen, wij hebben het gewoon vol te houden.

Mogen we dan helemaal niet zeuren?
Jawel. Dat mag wel. Van de intel- ligente lockdown krijg je af en toe helemaal het leplazarus, maar omdat framing heel belangrijk
is moet je dat niet zo zeggen. Dus zeg ik tegenwoordig, als ik een dag heb waarop de kinderen afsnauw, in de supermarkt ‘AFSTAND’ sis tegen mevrouwen die voor me het vriesvak induiken en al moet huilen bij de reclame van KPN niet: ‘Ik hou het niet meer vol!’ Nee dan, heb ik gewoon éven een intelligente breakdown.


Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!