Intelligence S01E01: veel expositie, maar weinig hart

Een openingshot toont een eenzame man die wandelt bij een rivierbedding in de Himalaya. Hij neemt de omgeving in zich op, hackt intern een database, en dan wordt het een waas van feiten en zijn eigen herinneringen.

Josh Holloway (vooral bekend van de serie Lost) is Gabriel Vaughn, een roekeloze en onvoorspelbare overheidsagent met een microchip geïmplementeerd in zijn hoofd. De chip zorgt ervoor dat hij als (eerste) mens direct is verbonden met het wereldwijde informatienetwerk. De agent is dus een belangrijke troef voor de Verenigde Staten. Hij wordt geleid door Lillian Strand (Marg Helgenberger uit CSI), die de directeur is van het Amerikaanse Cyber Command. Strand rekruteert voormalig geheim agente Riley Neal (Meghan Ory) om Gabriel te beschermen – en natuurlijk om te voorkomen dat hij in de problemen raakt. Gabriel verlangt namelijk nog steeds naar zijn vermiste vrouw Amelia, een agente die ofwel stierf of nog voortvluchtig is, omdat ze een terroristische aanslag probeerde te voorkomen in Mumbai, India.

Het script van Michael Seitzman ( Quantico , Code Black , Book of Enchantment ) zit vol met clichés uit het genre: de onbezonnen held, de sidekick die hem dient te beschermen en de strenge maar rechtvaardige baas. En elk team heeft natuurlijk een wetenschapper, in dit geval Shenendoah Cassidy (John Billingsley), nodig.

Het centrale thema van Intelligence rust op het idee dat mensen uiteindelijk meer op robots zullen lijken – doorgaans is dit juist omgedraaid, zie bijvoorbeeld de serie Almost Human. Hoewel in een pilot weliswaar altijd het verhaal en de karakters worden geïntroduceerd aan de kijker, leunt deze eerste aflevering wel heel erg veel op expositie. Je krijgt bij vlagen een beeld van wie Gabriel nu precies is en hoever zijn capaciteiten reiken. De agent heeft toegang tot het internet, maar kan het ook daadwerkelijk gebruiken – in het begin van de aflevering ontgrendelt hij een geautomatiseerde deur zonder er zelfs maar naar te kijken. Hij gebruikt een database om e-mails te lezen, facebook te hacken, en hij maakt gebruik van gezichtsherkenningssoftware.

Hoewel Gabriels vermogen onfeilbaar lijkt, komt er ook een kink in de kabel. In principe functioneren zijn hersenen als een zoekmachine, maar blijkbaar ook met de bijbehorende fouten. Hij weet een belangrijke aanwijzing van Chinese aanvallers niet juist te vertalen – ook al stelt hij luchtig: ‘Daar heb ik een app voor.’ En Riley corrigeert hem dan: ‘Je hebt een upgrade nodig.’

Intelligence blijft in de kern een dertien-in-een-dozijn-dramaserie, met een intelligente agent die wordt geholpen door een sidekick, waarbij een gemoedelijke relatie ontstaat (eventueel met een mogelijke wel-of-toch-niet-romance). Indien Seitzman de voor de hand liggende valkuilen en clichés weet te vermijden, kan het wellicht iets beter worden in de resterende afleveringen.

Op papier heeft de serie potentie, maar het komt niet goed tot uiting in de opener. Intelligence is alleen voor de echte liefhebbers van het genre – anders kan je beter afleveringen van het gelijksoortige Chuck met Zachary Levi kijken.