Inside Job: matig en flauw

Een man staat bij het Witte Huis in de Amerikaanse hoofdstad Washington te proclameren dat de wereld wordt gedomineerd door een ‘schaduwelite’. Kijk maar, als je een biljet van een dollar op een bepaalde manier in elkaar vouwt dan staat er het woord ‘boobs’. Quatsch natuurlijk, denk je als kijker. Maar deze schreeuwlelijk (Christian Slater), die de vader blijkt van wetenschapper Reagan Ridley (Lizzy Caplan), meent het echt. Ooit was hij de meest vooraanstaande bedenker van samenzweringen bij het bedrijf Cognito Inc., nu bestiert dochterlief de boel. Reagan staat op het punt om de president te vervangen met een levensechte robot.

Showrunner Shion Takeuchi beschimpt in Inside Job al zijn landgenoten die geloven in de grootste onzin, maar presenteert tegelijk een wereld waarin alles artificieel blijkt; een bedenksel om burgers – of makke lammetjes, het is maar hoe je het ziet – te controleren. Die ironie vermoeit vrij snel: ja, alles is precies wat je niet ziet; overal schuilt iets achter. Boven alles probeert Inside Job qua concept erg op Rick and Morty te lijken, met twee personages die complementair aan elkaar zijn. De chaotische Reagan krijgt op een gegeven moment door haar baas een charismatische collega toegewezen die wel over de ‘people skills’ beschikt die zij mist.

Dat is wel een goede insteek: deze Brett Hand (Clark Duke) blijkt een mooi toonbeeld van hoe het voor sommige middelmatige witte mannen ontzaglijk eenvoudig is om carrière te maken. Zolang je er goed uitziet en vlot kan babbelen maak je kans op de meest prominente functies. Deze slim gevonden kritiek kan evenwel niet voorkomen dat Inside Job net zo middelmatig en bij vlagen flauw is als Reagans collega Brett.