Insatiable S01: mooi van buiten, lelijk van binnen

De zeventienjarige Patty Bladell (Debby Ryan) wordt op de middelbare school gepest met haar gewicht. Wanneer ze vlak voor de zomervakantie met een dakloze man vecht om een chocoladereep, breekt ze haar kaak en brengt ze de daaropvolgende drie maanden noodgedwongen door op een vloeibaar dieet. Het gevolg is een levensveranderend gewichtsverlies van meer dan dertig kilo. Levensveranderend, omdat iedereen - van haar eigen moeder tot haar oude klasgenoten - plotseling meer oog voor haar heeft en haar behandelt met ongekende vriendelijkheid. Patty moet er echter niets van hebben en wil het haar oude plaaggeesten betaald zetten. Wanneer ze bij toeval advocaat annex pageant-coach Bob Armstrong (Dallas Roberts) ontmoet, laat ze zich overtuigen om zich in de wereld van Missverkiezingen te begeven en haar succes te doen gelden als de ultieme wraak.

Er is veel te doen geweest over Insatiable en dat is niet zonder reden. De serie, bedacht door Dexter-scenarist en -producer Lauren Gussis, suggereert dat eigenwaarde, liefde en succes alleen in de sterren staan geschreven voor aantrekkelijke mensen, en dat aantrekkelijk gevonden worden gelijk staat aan dun zijn. Een schadelijke boodschap voor de tienerdoelgroep en één die de makers (bestaande uit gelijke delen Dexter-collega’s en Disney-schrijvers) op veel kritiek kwam te staan. Want als je dieetcultuur aan de kaak wil stellen, waarom dan niet kiezen voor een actrice die echt een voller lichaam heeft? Gussis sprak zich onlangs uit ter verdediging en verklaarde dat ze juist moeilijke onderwerpen bespreekbaar probeerde te maken door maatschappijkritiek te leveren via satire.

Maar satire, zoals Insatiable weer eens pijnlijk duidelijk maakt, werkt alleen wanneer het ook als zodanig gelezen kan worden. En als de kijker het niet als satire ervaart, zijn wij het dan die het niet begrijpen of is het de serie die de plank misslaat? De Netflix Original is absoluut over-the-top in haar overdreven personages en situaties en ook hopeloos tweedimensionaal; het enige dat Insatiable onderscheidt van de gemiddelde Disney-serie die in recordtempo uit de grond is gestampt is de hogere productiewaarde en betere acteurs. Er is dus niemand die de serie zal verwarren met de werkelijkheid, maar dat is niet de maatstaf die bepaalt of een boodschap aankomt of niet. Insatiable mist die cruciale dubbele bodem van maatschappijkritiek en wat dan overblijft is een toondove poging tot komedie die op z’n zachtst gezegd twijfelachtig omgaat met heikele onderwerpen.

Een greep uit die onderwerpen: Insatiable verwerkt #MeToo in de serie door een Miss haar voormalige pageant-coach Armstrong er valselijk van te laten beschuldigen dat hij haar bij haar kruis heeft gegrepen. Datzelfde meisje (Dixie Sinclair, gespeeld door Irene Choi) verspreidt later wraakporno van zichzelf in een poging het slachtoffer te lijken van cyberbullying, en klaagt daarna: 'Ik dacht dat mensen alleen maar zouden denken dat ik een slet was, maar nu denken ze dat ik lesbisch ben en dat is veel erger.' Verder: een minderjarige jongen heeft seks met een vrouw die minstens dertig jaar ouder is (en in de gevangenis eindigt, dat dan weer wel).

Er worden tevens tenenkrommende grappen gemaakt over geestesziekten. En dan is er nog Nonnie (Kimmy Shields), Patty’s beste vriendin – een lesbisch personage dat geschreven lijkt te zijn door een homofobe hetero. Als Nonnie niet bezig is met pogingen om Patty te verleiden, dan is ze aan het konkelen en manipuleren zodat Patty geen vriendje krijgt. Precies het schadelijke stereotype dat ervoor zorgt dat heteromeisjes hun openlijk lesbische klasgenootjes na de gymles de kleedkamer uitduwen wanneer ze zich gaan omkleden.

De schaamteloze combinatie van inspelen op ‘woke’ onderwerpen en deze tegelijkertijd te exploiteren voor futloze grappen staat niet haaks op de kwaliteit van de serie. Binnen één aflevering is Insatiable de oorspronkelijke Patty al dusdanig vergeten dat ze wordt gedelegeerd naar de zijlijn van meanderende plotlijnen rond moordpogingen, Missverkiezingsdrama en huwelijksproblemen. Huwelijksproblemen die Patty overigens zelf veroorzaakt, want het is wrang genoeg haar persoonlijkheid die geen schoonheidsprijs verdient. Toegegeven, het geheel is snel en flitsend gemonteerd en prachtig vormgegeven, maar ontaardt in zulke flauwe bokkensprongen dat de vaart eruit sijpelt. Van Patty’s oorspronkelijke doel blijft weinig over, en daarmee verdwijnt ook het laatste restje interesse in hoe het haar vergaat.

Voor wie nog twijfelt aan de goede bedoelingen van Insatiable: de serie volgt Patty in haar nadrukkelijke pogingen om 'het dikke meisje in zichzelf te vermoorden' en van zichzelf te leren houden nu ze eindelijk dun is. Het is te hopen dat kwetsbare tieners Insatiable links laten liggen.