Ellen ten Damme over Zomergast Ilja Leonard Pfeijffer

Zangeres, actrice, performer Ellen ten Damme over haar vriend, Zomergast Ilja Leonard Pfeijffer. 

Als leeftijdgenoot van Zomergast dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer (1968), de grootmees-ter van de Nederlandse literatuur, wonend in Genua, kan ik natuurlijk wel raden wat hij graag wil zien op de televisie: De Fabeltjeskrant, Swiebertje, en Pippi Langkous! Een debat met Joop den Uyl en Dries van Agt. Nostalgie! Vooruit, een documentaire over een schrijver wellicht. Ik herinner me bijvoorbeeld Gerrit Komrij wandelend over zijn land-goed Vila Pouca in Portugal in 2008, of die met Maarten ’t Hart, als vrouw verkleed, drentelend in zijn achtertuintje in 1977. En tot slot, een Italiaanse filmklassieker. Van Pasolini ofzo.

Of…? Ilja kennende zou hij wel eens zeer verrassend uit de hoek kunnen komen. Als partner in crime van onze drie samen geschreven albums Durf jij?, Het regende zon en Alles draait, weet ik dat hij fan is van de songteksten van Doe Maar. Beatles-achtige taferelen, en dat in Nederland!? 

De geëngageerde schrijver-en columnist Ilja Leonard Pfeijffer van onder andere Grand Hotel Europa, staat ergens voor. Hij zal in plaats van nostalgie eerder politieke kwesties te berde brengen. De uitzichtloosheid of beter gezegd Europa’s onverschilligheid tegenover de vluchtelingenproblematiek. Zoals de situatie in Lampedusa. Of van recenter datum, de corona-toestanden in Noord-Italië. En hij is een groot bewonderaar van Dolly Parton. Ik denk dat hij haar hele repertoire uit z’n hoofd kent en elke avond stiekem zachtjes huilend van ontroering door Dolly’s stem in slaap gesust wordt.

Ilja en ik kennen elkaar al een tijdje. De vriendschap begon op 24 juni 2003. Op een zonnige dag waren we beiden uitgenodigd voor een radioprogramma van Theodor Holman in studio Desmet Amsterdam. Ik zong weemoedige Duitse liederen begeleid door contrabas en gitaar in een rode jurk en met een been in het gips (knieoperatie na skiongeluk.). Ilja, lang haar, kettingrokend en in morsig zwarte schrijverskledij, werd ondervraagd over Het grote baggerboek. Na afloop dronken we bier en aten we bitterballen op het terras aan de overkant. Ik opperde dat ik ooit in het Nederlands wilde gaan zingen, en dat we misschien iets samen moesten doen. 

Lees verder in VARAgids 34-35 vanaf pagina 36.