Gordon blikt terug op zijn zéér uiteenlopende oeuvre

Cornelis Willem Heuckeroth (Amsterdam, 16 juli 1968) is vanaf deze week te volgen in een eigen realityreeks. In de onregelmatig verschijnende rubriek Gedane zaken een greep uit de immense carrière van de alleskunner.

Het is een misvatting dat ik -damesondergoed verkocht. Dat is ooit in Sterrenjacht, waar ik optrad, door Erik de Zwart gezegd en sindsdien een eigen leven gaan leiden. Mijn ouders stonden op de Amsterdamse Albert Cuyp-markt met kinder- en kleuterkleding. Zo af en toe kwam er weleens iets anders voorbij wat ze verkochten en daar zal ook weleens een bh tussen hebben gezeten, maar het was dus baby- en kleuterkleding.

Ik ben opgegroeid met twee broers die Songs in the key of life, de legendarische lp van Stevie Wonder, grijs draaiden en we hadden Surinaamse buren die gek waren van Gladys Night en zo. Door mijn broers en die buren is mijn liefde voor muziek aangewakkerd. Op mijn 13de trok ik de stoute schoenen aan en ging ik naar Hilversum om een show van Willem Ruis bij te wonen. Geen kaartje, gewoon aanschuiven in de rij. En daar zat ik in m’n uppie. Mijn God, wat vond ik dat geweldig. In die tijd was iedereen in de ban van de Soundmixshow en ik zag 1985 Gerard Joling met ‘Crying’ van Don McLean optreden. Van mijn ouders kreeg ik zo’n soundmixmachine en ‘Copacabana’ van Barry Manilow en ‘It’s now or never’ van Elvis schalden door het huis. Ik was toen een jaar of 16, 17. Daarna raakte ik volledig geobsedeerd door Whitney Houstons ‘All at once’ en zong in no time haar hele oeuvre.

Op aanraden van mijn schoonzusje heb ik in Amsterdam-Noord een koksopleiding gevolgd ‘want je wil toch niet zonder opleiding eindigen’. Ik was eigenlijk best een slimme jongen en in drie jaar had ik mijn diploma. Maar omdat mijn ouders omhoog zaten met personeel ben ik bij hun blijven hangen totdat ik in 1991 echt doorbrak. Van die koksopleiding heb ik in mijn eigen keuken tot op de dag van vandaag overigens geen spijt. En het gastheerschap wat erbij hoorde, paste mij ook meer dan het koken zelf.

Mijn allereerste tv-optreden was in de talkshow van Dick Passchier omdat ik in de voorronde zat van een talentenjacht, met onder andere Simone Kleinsma en John de Mol sr. als juryleden. Ik kwam niet ver maar raakte daar gefascineerd door het rode lampje van de camera.

Het was diezelfde John de Mol sr., destijds de baas van Stichting Conamus, die mij attendeerde op het Nationaal Songfestival. Hij zei: ‘Ik vind je een megatalent. Met die stem moet je absoluut meedoen’. Met het nummer ‘Gini’ werd ik negende. Geen succes, maar het leverde mij wel een contract op bij platenmaatschappij CNR. We hebben vrij snel twee Engelstalige singles opgenomen en een nummer van John Ewbank, ‘Kon ik maar even bij je zijn’. Dat werd mijn grote doorbraak. Een enorm succes en ik stond er vier weken lang mee in de Top 40.

Dat is de enige keer dat ik iets van erkenning heb gekregen in het vak. Ik ben steevast nooit genomineerd voor een Edison, wat heel raar is als je zoveel liedjes maakt en uitbrengt. Eigenlijk kan dat niet. Geen idee waarom niet, maar het doet me nog steeds pijn. Die Edison kan me inmiddels gestolen worden maar het feit dat ik genegeerd word terwijl ik zoveel platen heb verkocht is een hard gelag. Ik heb in mijn verdere carrière ook nooit meer een nominatie voor wat dan ook gekregen, laat staan een prijs.

Ik doe alleen maar dingen die ik leuk vind en radio is leuker dan televisie. Tv is meer een kunstje doen en bij radio ben je toch puurder, meer jezelf. Toen ik Edwin Evers bij 538 een tijdje verving, bleek het heel goed te scoren. Ze hebben me nooit meer gevraagd als vervanger, haha, daar kan ik nog om lachen. Edwin is wel de top, hoor.

Ik heb alles gedaan, alleen Het Weer niet gepresenteerd. Het jureren bij X-factor vond ik het leukst omdat je daar als coach echt iets kon toevoegen. Dat is heel wat anders dan al die andere jury-programma’s. Bij The voice kreeg je maar twee dagen om je pupil te begeleiden en dat was het. En ik gaf ook een eerlijk oordeel, maar daar is men nu vaak veel te bang voor.

Hotter than my daughter was het leukst om te doen, ik had daar als persoon de meeste connectie met de kandidaten.

Nooit meer naar huis is er ook een waar ik met veel liefde op terugkijk. Mensen die het verdienden om eens heerlijk op vakantie te gaan, maar dat zelf niet konden betalen. Programma’s met een maatschappelijke betrokkenheid spreken me sowieso erg aan. Waar ik op afstand het meest trots op was is 100 jaar jong. De mooiste verhalen van de prachtigste mensen op respectabele leeftijd die nog een keer willen uitblinken in iets. Waarom SBS 6 met zoiets moois stopte, snap ik nog steeds niet. Soms moet je iets doen wat niet direct scoort, maar wel relevant is. De commerciëlen zouden dat zo nu en dan op moeten pakken. De reeks die ik met Gerard gedaan heb rond ouderen in Nederland, vond ik ook fantastisch.

Ik heb heel veel met Gerard Joling gedaan en we hadden een ontzettend goede chemie, maar dat heeft hij met z’n streken volledig om zeep geholpen. Ik vind het vreselijk jammer want we hadden iets heel bijzonders, maar dat komt nooit meer goed. Ik ben niet haatdragend maar wat hij – ook recent nog –allemaal over mij heeft gezegd, gaat alle perken te buiten. Over drugsgebruik op de set bijvoorbeeld. Ik heb tijdens mijn werk nog nooit een druppel, snuif of pil genomen. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Een ziekelijke zucht naar aandacht. Maar karma is on his way.

Er was met Gerard Joling al iets voorgevallen op mijn verjaardag en dat was voor mij reden om toen al te zeggen: ik wil die man nooit meer zien. Wat dat was, kan ik niet zeggen, want dan gaan er alsnog koppen rollen. Vlak daarna belde René Froger of ik samen met Gerard een gastoptreden in zijn show wilde doen. Het is René uiteindelijk gelukt om Gerard en mij weer bij elkaar te brengen nadat Gerard z’n excuus had gemaakt. In die show was het optreden van Gerard en mij het absolute hoogtepunt. Het dak ging eraf. Zo ontstond het idee om met z’n drieën een show te geven en daarmee waren De Toppers geboren. Ik heb zes jaar lang de styling en kleding gedaan inclusief alle glitter en glamour.

Meedoen aan het Eurovisie Songfestival in Moskou was een hoogtepunt in mijn carrière. Een jongensdroom kwam uit toen ik gebeld werd. Er was inmiddels al wat wrevel ontstaan binnen De Toppers. Ik bracht veel creativiteit in en daar konden de andere twee niet goed tegen. Gerard trok zich op het allerlaatste moment terug, dat was een heel smerige streek. Ik dacht: ik laat me dat festival niet ontnemen en heb direct Jeroen van de Boom gebeld die net een hit had met ‘Jij bent zo’ en die is s avonds nog naar ons toegekomen en het was rond. Daar had Gerard niet op gerekend, die dacht dat het met zijn vertrek klaar was.

Het nummer ‘Shine’ was van mij maar ik dacht: dat ga ik niet onder mijn eigen naam voorstellen want daar gaat René nooit mee akkoord. Dus onder pseudoniem Gert van de Westelaken heb ik het ingestuurd. Bleek dat de echte naam van Albert West te zijn, maar dat was puur toevallig. Iedereen dacht dat hij het had geschreven en het publiek koos tot mijn eigen verbazing met 65% van de stemmen ‘Shine’. Direct na de uitzending heb ik bekend dat ik het had geschreven. Toen heeft die rat van een Joling dezelfde week nog onze nummer 2-inzending ‘Angels’ vertaald en er een grote hit mee gescoord. Op het allerlaatste moment afhaken, maar wel een van de kandidaatliedjes gebruiken. Enfin, zo kan ik wel even doorgaan als het om zijn streken gaat.

Mijn moeder en mijn zusjes waren erbij in Moskou. Het was geweldig ondanks dat we niet verder kwamen dan de halve finale. Ik heb elke seconde heel bewust meegemaakt. Een onvergetelijke ervaring – ik zou zo weer meedoen als ik word gevraagd, als zanger of als liedjesschrijver.

Ik had een jongensgroep gezien in Zuid-Afrika en wilde iets dergelijks ook in Nederland. Ikzelf zou geen deel uitmaken van die groep, zo was het idee. Bij mij thuis in Blaricum deed ik samen met Tineke de Nooij en iemand van platenmaatschappij Sony de audities. Van een hele rij jongens bleven er vier over. Die vier stemmen kleurden zó mooi. Ik kroop achter de vleugel en zong mee. Tineke zei: je moet meedoen. Van het een kwam het ander en twee succesvolle jaren volgden. Op een bepaald moment merkte ik dat de rek eruit was qua inspanning en wat er tegenover stond en zei: jongens ik stop ermee. Ze mochten de naam hebben en alle faciliteiten, maar er zijn daarna heel lelijke dingen over mij gezegd en daarom is het tussen mij en twee van de vier leden nooit meer goed gekomen.

De beslissing om te stoppen had maar zijdelings te maken met het gedoe rond LA The voices, maar meer nog met het feit dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik had toen een drugs- en drankprobleem en nam veel te veel hooi op mijn vork: de horecazaken, mijn zangcarrière en een televisiecarrière. Het was zo’n gedoe om als Nederlandstalige zanger op de Nederlandse radio gedraaid te worden, dat ik dacht: het is mooi geweest. Die beslissing voelde als een enorme opluchting. Het podium bleef lokken, ik miste het enorm. In 2020 haalde Tino Martin, die groot fan van me was, mij over om met hem op te treden. Dat werd het nummer ‘Als alles wat je zegt echt waar zou zijn.’

Ik hou van zelfspot en maak graag grappen over mezelf. Ik heb tegen MTV gezegd: Ik wil het doen, maar wel op mijn voorwaarden: alles uit de kast halen zoals in Amerika. Ik heb zelf het team samengesteld en veel grappen zelf bedacht. En eerlijk is eerlijk: die roast was de beste en het hardst. 

Dat was niet de man op wie ik had gehoopt, maar in alle naïviteit geloofde ik erin. De aller knapsten hadden daags voor de opnamen afgezegd en al snel bleek: er was geen kandidaat de ware. Maar het moest van John en ik heb het ook echt geprobeerd en zelfs voor het programma het bed gedeeld met die man. Ik lag daar als een stenen konijn in bed. Dat was geen succes, maar de finale werd door 2,3 miljoen mensen bekeken. Dat was de meerwaarde: dat de liefde tussen twee mannen door hele gezinnen werd gevolgd.

Een van mijn mooiste albums ooit dat ik samen gemaakt heb met heel grote namen uit het vak. Ik was zo diep teleurgesteld over hoe de media – en met name dat tuig van Vandaag Inside – met mij om was gegaan. Een stukje waarin ik vals zong, hebben ze tot in den treuren herhaald, terwijl dat elke artiest een keer kan overkomen. En niet alleen zij hoor. Ook dat braakmiddel van een Ronald Molendijk van Shownieuws, die zei dat ik met mensen onder mijn niveau had gewerkt terwijl het de allerbeste muzikanten van het moment waren, met leden van het Filharmonisch en Metropole. Een grove belediging, niet in de laatste plaats voor hen. Ik heb de tour en publiciteit al na een week stopgezet na die negatieve publiciteit. Ik kon er niet meer tegen en dacht: dit hoort kennelijk bij de tijdgeest van nu en daar ga ik het nooit van winnen. Ik heb er geen zin meer in. Misschien had ik moeten denken: says who? maar ik was zo trots op wat we gemaakt hadden en die kritiek deed zo’n pijn dat ik de tournee en de promotie direct heb stopgezet.

Ik heb drie keer voor John de Mol gekozen en het is drie keer op een fiasco uitgelopen. Om het geld gaat het mij niet want RTL bood veel meer, maar uit loyaliteit ben ik toch naar John en SBS 6 gegaan. Ik kijk niet achterom als het misgaat want ik ben niet rancuneus.

Ik was in gesprek met producent John van den Heuvel over een herstart van Geer & Goor. Er zou een ontmoeting volgen met Gerard en mij, maar die is er nooit gekomen vanwege de zoveelste streek die hij me leverde. Tegelijkertijd was ik begonnen met de start van mijn zaak Blushing in Blaricum en dat leek ons een mooie gelegenheid voor een realityserie. Dit ben ik is een vrolijk, maar ook verdrietig programma. De foto van William Rutten zegt alles: die man met twee gezichten. Het gaat over mijn leven hier, mijn leven in Dubai – niet eenzaam maar wel alleen – en mijn twee hondjes bijvoorbeeld. Nooit eerder heb ik camera’s zo dichtbij gelaten. Eerlijk gezegd: er stond qua televisie niets meer op de planning en het kwam financieel ook niet heel slecht uit. Bovendien kan ik Blushing er mee op de kaart zetten. In Dubai mis ik de gezelligheid van Nederland. Die heb ik hier gevonden en als je dan na de opening overladen wordt met complimenten is dat heel fijn.

Dit artikel komt uit VARAgids 35, vanaf dinsdag 26 augustus 2024 in de winkel, op de mat en in de app (alleen voor VARAgids-abonnees). Word ook abonnee!