I Want You Back: stoute saboteurs van de liefde

Als de verkeringen van dertigers Peter (Charlie Day) en Emma (Jenny Slate) ineens abrupt worden beëindigd, dan delen de twee – die toevallig in hetzelfde kantoorgebouw werken – hun liefdesverdriet met elkaar. Peter was 6 jaar samen met Anne (Gina Rodriguez), maar zij zoekt nu iemand die haar ambities – ze wil graag theateractrice worden – kan ondersteunen. Emma had een relatie van 18 maanden met Noah (Scott Eastwood), die het met haar uitmaakt omdat haar leven – ze woont nog steeds in een studentenhuis – al jaren stilstaat. I Want You Back draait in dat opzicht om de onvervulde verlangens van millennials.

Die zijn op zoek naar iets wat misschien niet bestaat: de perfecte relatie. Sommige mensen accepteren dat, terwijl andere dolende zielen in al hun naïviteit blijven zoeken. Want Anne wil niet werken, haar vriendje gedag zeggen, en samen thuis zalm eten, om vervolgens de televisie af te stemmen op Dancing with the Stars ; ze wil meer. En Noah wil graag een vriendin die haar eigen huis kan betalen, en die zich iets volwassener opstelt. Noah en Anne zijn in die zin spiegels voor Peter en Emma die zich – zoals de conventies van de romcom betaamt – geleidelijk realiseren dat ze moeten veranderen.

Eerst proberen ze echter de nieuwe relaties van hun ex-partners te saboteren. Als kijker verwacht je dan dat de twee intussen verliefd gaan raken op elkaar, en er is zeker sprake van chemie, maar scenaristen Isaac Aptaker en Elizabeth Berger – onder meer bekend van Love, Simon (2008) – kiezen voor een iets minder eenduidige wending, die ook beter past bij het hier en nu. Hoewel I Want You Back qua vorm een onvervalste romantische komedie is. Waarin vooral Slate excelleert: de actrice en comédienne heeft een uitstekende melancholische blik in huis en leunt in de film minder dan gebruikelijk op haar komische, slapstick-achtige skills.

Slate speelt juist serieus, met af en toe een vleugje onbevangenheid. In een verder onpretentieuze film met ronde personages – en een flauwe cameo van Pete Davidson – die aantoonbaar maakt dat als de perfecte liefde niet bestaat, dat niet betekent dat je er niet van kan dromen.