I Am a Killer S02E01: onnodig sensationeel

Komiek Bill Burr stipuleerde onlangs dat veel true-crime-series tamelijk saai zijn. Terwijl je ernaar zit te kijken ontstaat het ongegeneerde verlangen om de persoon om wie het gaat – de moordenaar, de crimineel – eens op te zoeken op Wikipedia. Zodat je niet nog veertig minuten hoeft af te wachten wie de antagonist heeft vermoord, en nog belangrijker: hoe. Dit geldt natuurlijk vooral voor documentairereeksen die met weinig verbeeldingskracht zijn gemaakt. I Am a Killer valt ook in het tweede seizoen in die categorie. Futloze reconstructies worden afgewisseld met close-ups van de dader achter de – denkbeeldige – tralies.

In de eerste aflevering staat een vrouw centraal: Lindsay Haugen vermoordde haar vriend in september 2015. Hij had er naar verluidt om gevraagd. Zij wurgde hem. Daar had ze al eens over gefantaseerd. Eerst zet ze nauwgezet uiteen hoe haar getroebleerde jeugd ten grondslag ligt aan de daad. Ze werd drugsverslaafd, kickte af, en leerde haar vriend kennen. Ging bij de Nationale Garde en ontmoette de man die van meet af aan rare trekjes heeft: hij wil eigenlijk dat ze haar baan opgeeft; er zouden teveel aantrekkelijke mannen bij haar werken. Vandaag de dag is Haugen een bijbelvaste, devote gevangene. Ze is veroordeeld tot 65 jaar cel.

Wat opvalt aan I Am a Killer, of de eerste aflevering in het bijzonder, is dat Haugen vooral passieve taal bezigt. Alsof het de treurige omstandigheden zijn die haar tot een moordenaar hebben gemaakt. De 'ik' is veelal afwezig. Het is een fatalistisch jargon: alsof de moord al vastlag voordat Haugen werd geboren. Tegelijkertijd is de context natuurlijk wel van belang voor het verhaal. Hoewel het er sterk op lijkt dat de makers – die zo’n irritante bromtoon onder de beelden plaatsen – voortdurend op zoek zijn naar sensatie. Niet naar de mens achter de daad, maar naar de aberratie zelf. Alsof moordenaars freaks zijn. Dat is een beetje een ouderwetse benadering, en I Am a Killer voegt dan ook weinig toe aan het discours.