Hip Hop Evolution S1: soberder en leuker dan The Get Down

Hip Hop Evolution is eigenlijk de tweede poging op Netflix om de geschiedenis van de hiphop te vertellen. Die eerste was een musical van Baz Luhrmann die maar traag op gang kwam en eerder leek op een Disney-attractie. Niemand heeft het dan ook nog over The Get Down, destijds de duurste serie ooit.

Poging twee is een stuk soberder en veel leuker. In vier delen neemt de Canadese rapper en onderzoeker Shaz je mee op een reis die begint in The Bronx in New York in de jaren zeventig. Een halve oorlogszone, waar bendegeweld en oncontroleerbare branden de voedingsbodem vormen voor wat uiteindelijk hiphop zal worden.

Het sterke aan Hip Hop Evolution is dat er veel aandacht wordt besteed aan hoe alle voortrekkers zijn gevormd. Natuurlijk, muzikale invloeden tellen mee, maar nog meer de omstandigheden. Werkloosheid, de burgerrechtenbeweging, Reagan, de opkomst van crack; bijna antropologisch wordt de evolutie verteld. Niet zo verwonderlijk, want het team achter Hip Hop Evolution maakte eerder de bekroonde docu Metal: A Headbangers Journey.

De evolutie van hiphop is rijk aan anekdotes. Denk aan hoe de eerste feesten in 1973 bij Kool Herc werden gehouden, in een klein zaaltje op Sedgwick Ave 1520. Of hoe Afrika Bambaataa vrede wist af te dwingen tussen de verschillende gangs door ze via hiphop een uitlaatklep te geven. Of hoe de professor Barabas van de hiphop – Grandmaster Flash – vertelt over zijn innovaties op de draaitafel. Ice-T en Ice Cube vertellen over Los Angeles, die andere stad waar hiphop aansloeg en het gangstergenre ontstond. En dan is er nog Russell Simmons, de oprichter van het legendarische label Def Jam dat Beastie Boys en LL Cool J (ook aan het woord) groot maakte.

Ja, dat zijn veel talking heads, maar in een genre waar het juist gaat om de taal, vervelen de verhalen nooit. Shaz is een interviewer die zijn partners de ruimte laat en er soms als een fanboy bij zit, maar dat werkt alleen maar ontwapenend tegen de soms enorme ego’s die aan de andere kant zitten. Om het af te maken geven de slimme montage en al net zo slim geplaatste geluidsfragmenten de docu een fijne flow.

De tocht van Shaz eindigt in 1992, als Dr. Dre het baanbrekende The Chronic uitbrengt. Het genre krijgt dan de vorm waardoor het in de komende decennia de billboards zal domineren. Eigenlijk voelt dat te vroeg, want er is nog genoeg te vertellen over wat er ná The Chronic is gebeurd. Hopelijk zien ze dat bij Netflix ook. Doe nog maar een paar afleveringen.