Het beste Nederlandse Songfestival-liedje aller tijden

CORNALD MAAS
Voorzitter vakjury Het Beste Nederlandse Songfestivalliedje Aller Tijden (57). Commentator Eurovisie Songfestival en lid van de Nederlandse selectiecommissie. De eerste keer dat ik naar het Eurovisie Songfestival mocht kijken van mijn ouders was in 1974, toen Mouth & MacNeal ons land vertegenwoordigde met ‘I see a star’. Het was een glorieus jaar: Nederland werd
derde, en ABBA won voor Zweden. ‘Waterloo’ was misschien wel de meest glorieuze overwinning ooit, want geen artiest of groep die meedeed heeft zoveel succes gehad na een Songfestival-winst als ABBA. Ik volgde het festival al langer, hoor. Ik schreef hele voorbeschouwingen in boekjes die ik voor mijn moeder maakte. Daarin moest ze haar eigen punten geven aan alle liedjes en ook de officiële uitslag opschrijven, terwijl ik in bed lag.

Op dit moment ben ik een documentaire aan het maken over Nederland op het Eurovisie Songfestival. Je zou kunnen zeggen dat er in de jaren zeventig een Nederlandse school bestond. Dat was er een van uptempo-liedjes met een groot meezinggehalte en niet al te diepgravende teksten. Denk aan ‘Ding-a-dong’ van Teach-In, de nummers van Sandra Reemer, Harmony met ‘’t Is O.K.’. Het Songfestival was toen zeer populair en de Nederlandse inzendingen deden het goed. Daarna was het jarenlang aanmodderen, zonder lijn, zonder visie. En toen de Oost-Europese landen gingen deelnemen en ons – terecht – voorbijstreefden, bleven wij hangen in Songfestival- clichés. Pas in 2013, met Anouk, ontstond een nieuwe Nederlandse school. Zij eiste carte blanche en kwam met ‘Birds’, een song die inging tegen alles waarvan wij dachten dat het een Songfestivalwet was: niet meezingbaar, symfonisch, een tikje duister. Juist met die song haalde Nederland na acht jaar opeens wél de finale. Het was het begin van een cultuuromslag. Opeens wilden artiesten meedoen die er eerder geen trek in hadden, zoals Ilse DeLange en Trijntje Oosterhuis. De nieuwe Nederlandse school zet de muzikale kwaliteit voorop, het liefst in een liedje met een verhaal, geschreven door de uitvoerende artiest. In de selectiecommissie hebben we vorig jaar de aandacht iets verlegd. De zanger of zangeres krijgt niet meer volledig carte blanche – eerst zoeken we naar een goede song. Ik zou de publieksstemmers van Het Beste Nederlandse Songfestivalliedje Aller Tijden willen vragen om zich ook in de oude liedjes te verdiepen. Daar zit heel wat bijzonders tussen. ‘Wat een dag’ van Greetje Kauffeld uit 1961 bijvoorbeeld: heel jazzy. Of het winnende liedje van Corry Brokken uit 1957: ‘Net als toen’. Dat kent bijna niemand meer. ‘Het is genoeg’ van Conny Vandenbos, uit 1965, is ook zo’n sterke song. Over een vrouw die voor zichzelf kiest en tegen haar man zegt: ophoepelen. Heel geëmancipeerd en bijzonder voor die tijd. Of ikzelf een favoriet heb? Jawel, maar daar laat ik me hier niet over uit. Ik zie wel hoe ver we in de vakjury komen.

Lees verder in VARAgids 10 vanaf pagina 22.