Harlots S1E1: Het wel en wee van prostituees

In een aanzienlijk minder hoogstaand maar zeker niet minder toeristisch Covent Garden staat het bordeel van Margaret Wells (Samantha Morton). Ze heeft een weelderige boezem, een heksenlachje en een cynische kijk op het leven. Terwijl ze ijverig haar volgende zetten uitstippelt, is haar oudste dochter Charlotte (Downton Abbey’s Jessica Brown Findlay) de ster van de Londense uitgaansscene en favoriete courtisane van een excentrieke baron. Jongste dochter Lucy (Eloise Smyth) staat pas op het punt te beginnen: haar maagdelijkheid wordt geveild aan de hoogste bieder.

Maar er is ook rivaliteit, die wordt aangespoord door de Harris-lijst: een recensieboek over prostituees. Margaret Wells wedijvert in het bijzonder met deftige madam Lydia Quigley (Lesley Manville), die een aanzienlijk chiquer etablissement runt aan Golden Square. Haar dames van plezier doen het woord eer aan en zijn ook gecultiveerde tafelgenoten, opgeleid in kunst, Frans en muziek. Maar wanneer het op Quigley’s concurrentie met Wells aankomt, is er weinig verfijning in het spel. En dan is daar ook nog de puriteinse Florence Scanwell (Dorothy Atkinson) die alle harlots het liefst met fakkels zou afbranden.

De seriebedenkers zijn Moira Buffini, die eerder Jane Eyre (2011) en Byzantium (2012) schreef, en Eastenders-actrice Alison Newman, die met Harlots haar debuut maakt als scenarist. De twee kaarten in de eerste aflevering een uiteenlopend spectrum aan kwesties aan waar vrouwen in de achttiende eeuw mee te maken hadden, van veilige seks tot rechten voor sekswerkers. Zoals Margaret Wells haar dochter toebijt, is geld de enige macht die een vrouw tot haar beschikking heeft in deze wereld.

Het energiek gemonteerde Harlots zit vol scherpe oneliners en mooie vondsten, zoals de synthesizerrockmuziek van componist Rael Jones (Suite Française, Supersonic) die bewijst dat elektrische gitaarsolo’s een smakelijke combinatie vormen met Georgiaans Londen. Visueel is het een spektakel; de vrouwen dragen nu eens niet het saaie wit en beige van veler kostuumdrama, maar levendige kleuren en flamboyante pruiken. Harlots is een audiovisuele rococo-explosie waar je graag meer van wilt zien.