Guilty Party S01E01: allemaal net niet

Foto credits: Paramount Pictures

Op de avond dat journalist Beth Burgess (Kate Beckinsale uit The Widow ) wordt bekroond voor haar werk voor een in Denver gesitueerd dagblad krijgt ze slecht nieuws: in haar laatste artikel staat een citaat dat niet klopt. Sterker nog: zij heeft de quote vervalst, blijkt uit onderzoek. Dus krijgt ze haar ontslag. Burgess zit in zak en as: wat nu? Vervolgens komt de veertiger terecht bij een tijdschrift waar ze tijdens het pitchen van ideeën voor artikelen moet concurreren met jongere collega’s die eigenlijk veel beter op de hoogte zijn van de populaire cultuur dan zij is. Niettemin zint Burgess op revanche; ze wil haar bezoedelde reputatie herstellen.

Burgess zal derhalve met een artikel moeten komen waarmee ze hoge ogen gooit. Ze stuit op een opmerkelijk verhaal: gedetineerde Toni (Jules Latimer) is veroordeeld tot 92 jaar celstraf voor de moord op haar man. Ze beweert echter onschuldig te zijn. Het lijkt erop dat Burgess zich ontpopt als haar handlanger: er zit in haar ogen ook een mooi verhaal in. En wat als ze Toni’s onschuld kan bewijzen? Het gaat de journalist dan ook vooral om het trekken van aandacht en niet om doorwrochte onderzoeksjournalistiek, die boodschap ligt er dik bovenop in Guilty Party. Beckinsale speelt met verve een beroepsnarcist.

Maar aan diepgang ontbreekt het in de zwarte komedie van meet af aan. Dat Burgess hypocriet is, en eigenlijk een onuitstaanbaar kreng, dat staat na luttele minuten al buiten kijf. Dat dit evenwel nog in veel scènes daarna wordt benadrukt sorteert een vermoeiend effect. Een groter probleem is Latimers personage: een kwalijk stereotype van een zwarte vrouw; denk aan cornrows (vlechten) en een nektattoo. Een cartoon dus. Bovenal mist Guilty Party focus: de serie gaat eigenlijk niet echt over journalistiek, niet echt over ethiek en niet echt over het gevangenisprobleem in de Verenigde Staten. Het is allemaal net niet.