Goyo: rare karikatuur van mens met asperger

In bij vlagen onverteerbaar en flauw Argentijns drama raakt een museumgids met encyclopedische kennis verliefd op een oudere collega.

Goyo (Nicolás Furtado) is een van de trotse gidsen van het in het Argentijnse Buenos Aires gevestigde Museum voor Schone Kunsten. De begin-dertiger weet alles van de collectie: Vincent van Gogh is zijn favoriete schilder, en Goyo weet precies welke kunstpigmenten de Nederlander gebruikte. Enthousiast deelt hij zijn encyclopedische kennis met de museumgasten. Er ontbreekt echter wel iets in zijn leven: de liefde. Goyo heeft nog nooit gevreeën. Daar was nooit aanleiding toe. Dat verandert als beveiligingsbeambte Eva (Nancy Dupláa) in het museum komt werken. Goyo wordt stapelverliefd op haar. Maar er zijn een aantal problemen: Goyo heeft asperger, Eva is een stuk ouder en haar ex-man mishandelt haar.

Dat Goyo anders is dan anderen schuift acteur Furtado niet onder stoelen of banken; hij zet een soort robotische karikatuur neer van een kunstliefhebber die niets anders kan dan zijn kennis afratelen. Ook noemt hij Eva in gesprek met haar telkens bij haar volledige naam. Dat verwordt al snel tot een onaangename gimmick. Weer een teken dat je als je als scenarist iets wil zeggen over asperger, dat tederheid en nuance dan gepast is. En ook de dialoog is bij vlagen onverteerbaar, zoals wanneer Goyo aan zijn broer Matute (Pablo Rago) vertelt dat hij van plan is om zijn bed voor het eerst te delen met Eva en hij vertelt dat hij ter voorbereiding al wat porno heeft gekeken – inclusief fistfucking en bukkake.

Niettemin ontpopt Goyo zich als de redder, in een film die ook enigszins draait om de onmogelijke liefde, maar die tegelijkertijd wil bewijzen dat een romance tussen een type Eva en een type Goyo wél mogelijk zou moeten zijn. Het is alleen spijtig dat filmmaker Marcos Carnevale daar al die flauwigheden voor nodig heeft.

Goyo, vanaf vrijdag 5 juli 2024 bij Netflix