Gooijer ziet: The Girl on the Train

 

[Dit stukje vermijden als je het boek niet kent en de film wilt zien: honderd procent spoilers!]

Het meisje in de trein van Paula Hawkins was een enorm succes – 200.000 verkochte boeken in Nederland – dus verfilming was onvermijdelijk. Maar dat succes lijkt die verfilming misschien ook overbodig te maken: het verhaal is bij een groot deel van de doelgroep bekend.

Dat verhaal ter opfrissing: Rachel is een zuipschuit met liefdesverdriet en geheugenverlies die denkt dat ze gewelddadig is, Tom is haar psychopathische ex die haar heeft wijsgemaakt dat ze gewelddadig is, Megan is de babysitter van Tom en zijn nieuwe vrouw Anna en wordt door Tom doodgeslagen, Scott is Megans jaloerse man die er net als Megans psychiater uiteindelijk voor het verhaal niet echt toe blijkt te doen, Tom probeert Rachel te vermoorden als ze ontdekt dat hij Megan heeft vermoord maar Rachel steekt een kurkentrekker in Toms nek die door Anna nog eens extra diep wordt aangeduwd omdat ze niet met een psychopaat getrouwd wil zijn. Tom is dood en Rachel en Anna dekken elkaar tegenover de politie. Einde verhaal.

Het bezwaar van het boek was dat je er wel heel erg tergend langzaam achterkwam hoe intens onbetrouwbaar Rachel als verteller was. Actrice Emily Blunt ( Sicario, Edge of Tomorrow ) speelt Rachel in de film onmiddellijk als een totaal wrak en dat maakt haar gedrag en geheugenverlies meteen aannemelijker en overzichtelijker dan in het boek. Paradoxaal genoeg is ze ook minder onsympathiek dan de draaiende en zeurende Rachel in het boek; deze Rachel is er zo slecht aan toe dat mededogen het wint van ergernis. Ongeloof over haar hardnekkig domme gedrag in het boek wordt in de film gesmoord door haar duidelijke dronkenschap en de epische hoeveelheden sterke drank die je haar vanaf het begin achterover ziet mikken.

Ook heeft het verhaal baat bij de vaart die in de film zit: hoewel het trage begin van het boek intrigerend was omdat je met Rachel mee fantaseerde over Megan en Scott (dat wordt in de film sneller afgehandeld) zakte het tempo op eenderde wat in. Regisseur Tate Taylor werkt knap met montages van flashbacks van de verschillende personages om het verhaal te vertellen en houdt de vaart er zo constant in. Ook huisgenoot Cathy, die in het boek een merkwaardig engelengeduld bezit, heeft hier heel snel schoon genoeg van Rachel.

Tijdens het kijken blijkt kortom dat hetzelfde bekende verhaal met nieuwe dynamiek wordt opgedist en dat het verhaal dat kan hebben; het voelt nog fris. Het ergert wel een beetje dat de setting is verplaatst van Engeland naar de VS en dat alle betrokkenen ontzettend mooi en rijk zijn, maar te gelikt wordt het ook niet.

Maar een ander verhaal vertelt  The Girl on the Train  uiteraard niet; als je het boek niks vond, voldoet dit ook niet.

 

The Girl on the Train is vanaf donderdag 6 oktober in de Nederlandse bioscopen te zien.