Voyager was een van de vreemdste, fantasierijkste, meest feministische en – onder hardcore trekkies – meest gehate shows van de jaren 90.
Afgelopen week, een paar maanden voordat de nieuwe reeks Star Trek Discovery op televisie komt, gooide Netflix alle zeven seizoenen Star Trek Voyager online, oorspronkelijk uitgezonden van 1995 tot 2001. In de serie wordt de crew van ruimteschip Voyager in het jaar 2370 door een ‘energiegolf’ in één keer tot over de rand van het bekende universum heen gekwakt, 70.000 lichtjaar van de aarde. Hun missie was dit keer niet ‘ to boldly go where no man has gone before ’, zoals in alle andere Star Trek -series, maar simpelweg ‘ to go home ’. De 150 mensen aan boord gaan daar 75 jaar over doen en zullen het dus waarschijnlijk niet overleven, zo weten zij en wij van tevoren. Ze ondernemen deze wanhoopspoging onder leiding van vrouwen: Kathryn Janeway is de koppige, rechtlijnige en bewust kinderloze kapitein van Voyager, Eleana Torres de briljante en snel geïrriteerde boordwerktuigkundige (half Hispanic – half Klingon) en vanaf seizoen vier de verstekeling Seven of Nine die door de Borg als kindje ontdaan is van haar menselijkheid en daardoor een boomlange, intens seksueel aantrekkelijke (haar strakke uniform sloeg echt alles) maar emotioneel ijskoude Hitchcock-blondine is geworden.
Tijdens de ingewikkelde terugreis naar de aarde door gebied dat nog niet eerder door Star Trek werd ontgonnen, ging de writersroom van Voyager (later deels verantwoordelijk voor de even fantasierijke wederopstanding van Battlestar Galactica ) totaal los: de nadruk op geweld verdween en existentiële angst, intermenselijk verkeer (vaak vermomd als interactie tussen mens en aliens) en idiote verhaallijnen kregen ruim baan. Probeer bijvoorbeeld ‘Night’ (S05E01) over een ras aliens dat dat het liefst in het pikkedonker leeft. Al in het begin van die aflevering, als jaren-50 sciencefictionfilms belachelijk worden gemaakt, weet je dat dit ándere sf is dan gebruikelijk. Of de zeer duistere dubbelaflevering ‘Dark Frontier’ (S05E15) waarin Seven of Nine dreigt over te lopen naar de Borg. Of het speelse ‘Fair Haven’ (S06E11), waarin kapitein Janeway zich te buiten gaat aan seks met een aan haar wensen aangepast hologram in een 3D-simulatie van Ierland. Het is allemaal erg vreemd en wekte de woede van veel van de – meest mannelijk – Star Trek -fans, die het gebodene blijkbaar te weinig Star Trek en zowel te vrouwelijk als te on-vrouwelijk vonden, met al die sterke types aan boord; vooral het anti-Janeway sentiment ging vrij ver.
De vrouwen van Voyager waren dan ook tamelijk bedreigend voor sommige mannelijke ego's; in tegenstelling tot de hedendaagse sterke vrouwelijke hoofdrollen in series als Homeland en Jessica Jones waren ze niet alleen krachtige, vrijgevochten persoonlijkheden, maar ze waren ook nog eens geestelijk stabiel in plaats van borderline krankzinnig. We zijn benieuwd hoe Star Trek Discovery in april uitpakt, want ook daarin staat een vrouw aan het roer van het ruimteschip.