Gooijer ziet: Horace and Pete

 

In de geschiedenis van de belangrijkste Amerikaanse tv-prijs kwam het niet eerder voor, zo’n tegenstrijdige nominatie. Hoe kan een show zowel grappig bedoeld als niet grappig bedoeld zijn? Na het zien van de eerste aflevering begrijp je de Emmy jury wel. De intermenselijke situatie in café Horace and Pete is vergelijkbaar met die tijdens een afschuwelijk kerstdiner in een disfunctionele familie: voor de aanwezigen een onleefbare ramp maar voor buitenstaanders tegelijkertijd een tenenkrommende giller. Het is een soort Cheers voor millennials. Gitzwart, zonder bevrijdende lach, zonder concessies aan het verwachtingspatroon van de geoefende tv-kijker. De eerste aflevering duurt een uur en het is soms net alsof je naar een absurdistisch toneelstuk van Samuel Beckett zit te kijken. Er is geen officiële trailer maar deze en andere door fans op YouTube geparkeerde montages geven de sfeer goed weer:

De ontwrichte en schurende relaties tussen de hoofdpersonen zijn, in al hun herkenbare gemankeerdheid, vreemd ontroerend en bij tijd en wijle extreem grappig. De show, die Louis C.K. tijdens een boeiende podcast over zijn carrière zelf nadrukkelijk als een drama classificeert, is totaal niet commercieel – te lang en te somber, zelfs voor Netflix en HBO – en via een uniek businessmodel tot stand gekomen. Louis C.K. financierde Horace and Pete uit eigen zak, kreeg geweldige acteurs zover de hoofdrollen te vervullen (Steve Buscemi, Jessica Lange, Alan Alda) en distribueert de show via zijn eigen site. Tot veler verbazing is het een commercieel succes. Voor vijf dollar (omgerekend 4,55 euro, te betalen via PayPal) heb je de eerste aflevering en voor 28 euro de hele reeks van tien. Gewoon proberen en ter zijner tijd een ideaal wrang kerstcadeau voor je disfunctionele familieleden.