Good Omens in Londen: het begin van het einde en laatste wensen

Foto credits: Amazon

Dorothy, Don Draper, Doctor Who en God lopen een ruimte binnen…

Nee, dit is geen fantasiesequentie (of het begin van een flauwe mop), maar de start van de persconferentie over de tv-serie Good Omens , die vanaf vrijdag 31 mei bij Amazon Prime te zien is. Deze hele week staat Londen in het teken van deze serie over het begin van het einde, met de wereldpremière van de eerste twee afleveringen in een luxe bioscoop in hartje Londen, compleet met satanisch nonnenkoor en een klein stukje paradijs. Wie dit weekend toevallig in Londen is, kan ook een bezoek brengen aan engel Aziraphales tijdelijke boekwinkel aan Greek Street, te herkennen aan de geparkeerde Bentley (eigendom van demon Crowley) voor de deur.

Een groot deel van de – jaloersmakende – cast was deze dinsdagmiddag voor de persconferentie in het Soho Hotel verzameld, onder wie de twee hoofdrolspelers Michael Sheen ( The Good Fight , Masters of Sex ) en David Tennant ( Broadchurch , Doctor Who , Jessica Jones ), die in Good Omens respectievelijk engel Aziraphale en demon Crowley spelen, en Adria Arjona (Dorothy in Emerald City ), de heks Anathema Device die, net als Aziraphale en Crowley, toch graag niet wil dat de mensheid vergaat.

Frances McDormand (God) en Benedict Cumberbatch (Satan) waren deze middag niet aanwezig, maar dat gemis werd ruimschoots goedgemaakt door de aanwezigheid van schrijver Neil Gaiman ( American Gods , Coraline, Stardust), die zelf ook ooit de stem van God insprak ( Lucifer , S03E26), en die in de ogen van zijn talrijke fans toch al een goddelijke status geniet.

Van schrijven is het er echter de laatste twee jaar niet zo van gekomen, vertelt Gaiman. Alle tijd ging op aan het werken als showrunner van de adaptatie van Good Omens (1990), het boek dat hij samen met Sir Terry Pratchett (het Discworld-universum) schreef. ‘In feite ben ik de laatste jaren een gepensioneerd schrijver geweest’, grapt hij. ‘En vanaf aanstaande vrijdag ben ik een gepensioneerd showrunner. Ik denk dat ik me tijdens mijn pensioen eens aan schrijven ga wagen.’

De samenwerking tussen Gaiman en Pratchett begon ruim dertig jaar geleden, memoreert Gaiman wanneer hem gevraagd wordt naar de ontstaansgeschiedenis – de ‘Genesis’ – van het boek. ‘Ik had het begin van het boek geschreven, maar had geen idee hoe het verhaal te eindigen.’ Dus stuurde hij het door naar een aantal vrienden, onder wie Terry Pratchett, die hij in 1985 ontmoette toen Gaiman, toen nog journalist, hem interviewde over zijn allereerste Discworld-boek. ‘Acht maanden later belde Terry me op en zei: 'Ik weet ook niet hoe het eindigt, maar wel hoe het verhaal verdergaat!'' Dus gaf Pratchett Gaiman twee keuzes, aangezien Gaiman het op dat moment druk had met een ‘bescheiden’ comic genaamd The Sandman: of Pratchett zou het idee van hem kopen en er zelf mee aan de slag gaan, of ze konden het verhaal samen verder schrijven. Gaiman, ook geen idioot, hoefde niet lang na te denken. ‘Het is alsof Michelangelo je opbelt en zegt: 'Hey, wil je dit weekend samen een plafonnetje schilderen?' Dus we schreven het boek, dat meteen werd opgepikt door Hollywood, dat er ook meteen de daaropvolgende twintig jaar in faalde om er een film van te maken.’

Een van de grootste namen die er graag een film van wilde maken, en jammerlijk faalde, was regisseur Terry Gilliam ( Monty Python , Twelve Monkeys ), die ook tijdens de wereldpremière zijn opwachting maakte. Maar Gilliam gaf Pratchett en Gaiman wel een ander goed idee: waarom maak je er geen tv-serie van? Ook toen kwam een adaptatie maar niet van de grond. ‘We hebben met veel schrijvers en showrunners gesproken of ze er een tv-serie van wilden maken, maar niemand was geïnteresseerd. Het boek was te raar, niet 'tv-fähig' genoeg.’ Tot Gaiman in 2014 een e-mail van Pratchett kreeg, die toen al ernstig ziek was (hij leidde aan Alzheimer). ‘Terry, die in al die jaren van vriendschap nog nooit iets van me had gevraagd, schreef daarin: 'Jij moet dit doen. Jij bent de enige met de passie en het inzicht. Je moet het voor tv maken en ik wil het zien voordat bij mij de lichten uitgaan.' Ik ging akkoord, denkend dat ik toch nog zes, zeven jaar Terry zou hebben om mee te sparren. En toen ging hij dood, waardoor zijn verzoek opeens een laatste wens werd. Dus toen ik terugkwam van Terry’s begrafenis startte ik met het schrijven van de allereerste aflevering.’

Het verhaal van Good Omens gaat over het begin van het einde van de wereld, aangezwengeld door de komst van de Antichrist, genaamd Adam Young (Sam Taylor Buck), maar het gaat vooral over de ongebruikelijke vriendschap tussen de engel Aziraphale en de demon Crowley, die al vanaf het begin der tijden (4004 voor Christus) op aarde rondlopen en die, nu puntje bij paaltje komt, toch niet zo zitten te springen om de naderende Apocalyps. Michael Sheen heeft wel een idee waarom: ‘Het interessante van hun relatie is dat ze trekjes van elkaar hebben overgenomen. Ik vergelijk het wel met de Beatles. Ik heb ooit een interview met hen gelezen, waarin ze zeiden dat datgene wat hen zo verbond alles was wat ze samen over de jaren hadden meegemaakt. Iets wat niemand anders ooit echt zal kunnen begrijpen. Hetzelfde geldt voor Crowley en Aziraphale. Niemand anders weet hoe het is om duizenden jaren op aarde te leven en de mens zich te zien ontwikkelen. Ze hebben een speciale band met de wereld, de mensen en elkaar.’

David Tennant valt hem bij. ‘Ze zijn eigenlijk helemaal niet meer representatief voor hun twee hoofdkantoren, hemel en hel. Crowley is lang niet meer zo gemeen als hij was, en Aziraphale niet meer zo heilig. Ze zijn nogal verknocht geraakt aan de aarde. Want er is wijn.’

Zo’n strak onderscheid tussen goed en kwaad is eigenlijk ook helemaal niet interessant, vindt Jon Hamm ( Mad Men ), die in de serie aartsengel Gabriel speelt, en daarmee vertegenwoordiger is van het ultieme goed. ‘We houden van de scherpe randjes. Aan een wereld met alleen zwart en wit is weinig lol te beleven. Het zijn de grijstinten die het spannend maken.’

De fysieke verschijning van Gabriel was een nieuwe toevoeging aan de serie. In het boek wordt alleen aan hem gerefereerd. Gaiman: ‘Volgens mij stuurt hij Aziraphale ergens een koele memo.’ Over de invulling waren Gaiman en Hamm het redelijk snel eens, naast het feit dat Gabriel heel graag kasjmier draagt, vertelt Hamm. ‘We hadden het idee van een baas die iedereen weleens gehad heeft, ik zelf ook, en die iedereen toen haatte. Iemand die de hele tijd naar je glimlacht en zegt hoe geweldig je het hebt gedaan, terwijl hij eigenlijk het tegenovergestelde bedoelt.’

En wat zou Terry Pratchett vinden van het eindresultaat? Daar heeft Rob Wilkins, Pratchetts voormalige persoonlijke assistent en beheerder van zijn erfgoed, geen twijfels over. ‘Hij zou er verguld mee zijn! Neil heeft er zoveel van Terry ingestopt, zowel wat betreft persoonlijkheid als fysiek: Terry’s hoed en sjaal hangen in de serie ook in de boekwinkel van Aziraphale. Hij zou de serie geweldig hebben gevonden, maar hij zou het ook geweldig hebben gevonden er zelf nog een beetje aan te sleutelen. Sorry jongens, had Terry nog geleefd, dan had hij het precies zeventien procent beter gemaakt.’