Good Girls Revolt S1E1: Een (mislukte) revolutie op de werkvloer

Het is 6 december 1969 en het is druk op de burelen van het tijdschrift News of the Week. Binnen enkele minuten zal bekend worden dat er bij het Altamont Free Concert – een equivalent van Woodstock – een Afro-Amerikaanse concertbezoeker is vermoord door een lid van de Hells Angels. De motorclub, met een dan al bedenkelijke reputatie, verzorgt de beveiliging op het popfestival, omdat ‘niemand de politie vertrouwt’. Wie zal het artikel – dat vermoedelijk hoofdpaginanieuws wordt – gaan schrijven? De zweverige Patti (Genevieve Angelson) of de geslepen Jane (Anna Camp)?

Good Girls Revolt werd al snel na de perspresentatie vergeleken met Mad Men. Ditmaal vinden de hevige discussies plaats op de redactie, in plaats van in de vergaderruimte van een reclamebureau. En de loop van de geschiedenis is net als in Mad Men nauw verweven met de verhaallijn. Neem de noodlottige gebeurtenis uit de openingsscène: het hippietijdperk verliest zijn onschuld. Die gewaarwording leidt tot nieuw inzicht op de redactie: vrouwelijke werknemers worden slecht betaald en dito behandeld. Ondanks hun goede werk wordt het ze verboden op de voorgrond te treden.

Deze opgelegde onderdanigheid wordt door de vrouwen echter opzichtig uitgebeeld. Zoals wanneer Doug (Hunter Parrish) tijdens de seks geen condoom bij zich draagt, en Patti vrolijk reageert met: ‘Ik ben toch aan de pil.’ Of wanneer Cindy (Erin Darke) haar blijdschap amper kan verbergen: ‘Ik ben ongesteld!’ Cindy kan immers niet voorkomen dat ze zwanger wordt, maar wel hopen dat ze het niet is. De boodschap is duidelijk. Dit soort kinderlijke dialoog is exemplarisch voor de pilot van Good Girls Revolt. Er wordt theatraal geacteerd – personages laten elkaar uitspreken – alsof het een opvoering van Shakespeare betreft. Met patriarchale types als baas-man Wick McFadden (Jim Belushi): een misogyne verschijning uit een stripboek. Voor hem is het uit den boze dat vrouwen artikelen van mannen herschrijven.

Het is bijzonder treurig dat deze interessante periode uit de recente geschiedenis zo wordt vereenvoudigd. Dat is niet het enige mankement van het scenario: de gedragingen van sommige personages zijn nagenoeg onverklaarbaar. Zo meldt Patti terloops dat ze van plan is met haar minnaar naar een retrospectief van Mark Rothko te gaan. Waarom? Omdat ze wellustig én intelligent is? De kwalijke anachronistische teksten die haar in de mond worden gelegd, zijn nog ergerlijker: ‘De orgies gaan niet om de seks, maar om de liefde.’ Patti vergeet even al die vrouwen die kampten met soa’s. Bovendien stonden vrouwen, ondanks deze walm van gelijkheid, en ook in hippiecommunes, evengoed achter het aanrecht.

Dana Calvo, de maker van Good Girls Revolt, lijkt te zijn vergeten waar haar bronmateriaal – het gelijknamige boek van journalist Lynn Povich – over gaat: echte gelijkheid, en wel op de werkvloer. In 1970 spanden de vrouwelijke medewerkers van Newsweek een rechtszaak aan tegen hun werkgever. Calvo wil in haar serie doen geloven dat deze kentering in de hoofden van haar vrouwelijke personages heeft plaatsgevonden in één dag. Zo wordt Patti van naïeveling ineens activiste. Daarmee wordt de geschiedenis in de steek gelaten: er is eeuwenlang gestreden voor vrouwenrechten. Dat maakt de uitspraak van een feminist in de serie nog pijnlijker: ‘Het ideale orgasme is dat van jezelf.’ Dat klopt. Maar je hoopt dat vrouwen dat al wel wisten.

Hopelijk is de rest van het seizoen van een betere kwaliteit dan de proefaflevering. Daarin ontbeert Good Girls Revolt de nuance en de historiciteit waar Mad Men juist zo voor werd geprezen. Die telkens gemaakte vergelijking geldt dan ook uitsluitend voor de obsessie met seks, drugs en bakelieten telefoons. Gefilmd in dezelfde smoezelige kantoorruimtes, met meubilair dat nu in de mode is.