Alison Brie en Betty Gilpin over GLOW S02: 'sterk zijn is sexy'

Het tweede seizoen van GLOW (Gorgeous Ladies of Wrestling) biedt de kijker een blik achter de schermen bij de gefictionaliseerde showworstelserie, nu de opnames – na een seizoen lang bakkeleien – eindelijk van start zijn gegaan. Onder regie van de onuitstaanbare Sam (Marc Maron) gaat het nog niet van een leien dakje, en de vriendschap tussen Ruth (Alison Brie) en Debbie (Betty Gilpin) staat nog steeds zwaar onder druk. We spraken met Brie en Gilpin over de (fysieke) uitdagingen van een tweede seizoen, de perceptie van het vrouwelijk lichaam in Hollywood, en wat de jaren tachtig als decennium nu zo aantrekkelijk maakt.

In de wandelgangen van een Romeins hotel struinen Gilpin en Brie tijdens het Netflix-evenement What’s Next al grappend van interview naar interview. De avond daarvoor etaleerde Brie – haar tegenspeler zat toen nog in het vliegtuig – haar komisch talent al tijdens een panel. Ook in de hotelkamer - waar we met een aantal collega-journalisten het duo spreken - heerst van meet af aan een ontwapenende sfeer die doet denken aan de serie zelf: een trefzekere combinatie van feminisme en humor. Met Brie in een fel outfit, en Gilpin in het zwart. Op die manier vullen ze elkaar aan: Gilpin speelt per slot van rekening de ernstigere aangever, en Brie de bijkans manische clou-verteller.

De laatstgenoemde actrice vertelt over de uitdagingen van een tweede seizoen: ‘Ik mocht minder worstelen, en jij (ze kijkt Gilpin aan) meer dan alle andere personages. Voor jou was het fysiek zwaar en voor mij emotioneel.’ Brie vertelt hoe ze net als haar personage jaloers werd op Debbie: ‘Niet in de ring staan is een beproeving. En dan toe moeten kijken hoe ze met anderen worstelt. Dan dacht ik: 'Ze is van mij!’’ Het duo krijgt de slappe lach. Waarop Brie vertelt dat de cast sowieso een stuk beter is geworden in de kunst van het showworstelen. ‘We moesten een maand trainen voor de opnames, en dan vraag je je wel af of we het niveau weer gingen halen. Maar onze lichamen herinnerden zich wat we moesten doen.’

Dankzij die ervarenheid kon er in het tweede seizoen gewerkt worden aan nog uitzinnigere moves, aldus Gilpin: ‘Ik ben daarin te ver gegaan. In het eerste seizoen twijfelde ik nog aan mezelf. In het tweede seizoen sprong ik in het diepe.’ Als voorbeeld noemt ze een scène met professioneel showworstelaar Kia Stevens: ‘Tijdens het filmen werd er besloten een nieuwe techniek toe te voegen aan het gevecht. Er werd tegen me gezegd: 'Zij gaat rennen, springen, en op je landen, maar jij moet in de laatste seconde nog even een beetje opveren, zodat je de kracht absorbeert.' Ik had zoiets van: 'Jongens, dit doe ik.' Dat was een slecht idee. Het voelde niet goed. Ik deed het fout.’ Het duo lacht smakelijk om de flater.

In het tweede seizoen werd de cast niet meer met ‘handschoenen aangepakt’, zo beaamt Brie: ‘In het eerste seizoen heerste de gedachte dat het tof is als je je eigen stunts kan doen, maar er zijn grenzen. Zo konden we een beetje valsspelen met een matrasje hier en daar. In het tweede seizoen was dat volstrekt anders. Dan werd er vanaf de zijkant geschreeuwd: 'Ok, doe die suplex (een worsteltechniek, red.) nog een keer, en nog een keer.' Na tien keer konden we nog amper bewegen. Er werd voor lief genomen dat we geen professionele showworstelaars zijn.’ Brie kijkt ons serieus aan: ‘En dat zijn we echt niet.’

De twee actrices zijn daarentegen wel afgetraind, met hun geprononceerde spieren, zo merkt een collega op. Brie haakt in: ‘We moeten specifieke spiergroepen trainen voor bepaalde technieken. Dan gaat het niet om superslank zijn, of gewicht verliezen, maar om gewichtheffen. Het geloof dat sterk zijn sexy is, en dat het hebben van een lichaam dat voor jou goed werkt gezond is. Dat is ook waarom ik zo van GLOW houd. Ik ben nooit een atleet geweest.’ Brie grapt: ‘Theater was mijn sport.’

Ook Gilpin realiseert zich tijdens de voorbereidingen dat haar lichaam in sommige gevallen puur een ‘functioneel ding’ is. ‘Ik beschouwde mezelf altijd als een acteur van mijn voorhoofd tot aan mijn nek, en daaronder was het zaak om het geheel zo klein mogelijk te houden, zodat je niet ontslagen zou worden. Voor deze baan moest ik juist zorgen dat de spieren rond mijn knieën in vorm zijn, zodat ze mijn benen ondersteunen tijdens hoge sprongen. En zodat ik Alison Brie de lucht in kan tillen.’

De link met de perceptie van het vrouwelijk lichaam in Hollywood en de oordelende mannelijke blik komt ter sprake. Gilpin licht toe: ‘Dankzij wat er nu in de wereld gebeurt, zie ik hoe onaardig ik voor mezelf ben geweest, en hoe er altijd een akelige mannenstem in mijn brein actief is. Een stem die de andere stemmen de mond snoert. Het is onze taak als vrouwen om die stem te vermoorden. Dat is evenwel moeilijk in een industrie waarin je voortdurend wordt herinnerd aan de houdbaarheid van je schoonheid. Dat je lichaam uitsluitend een vehikel is voor een bikini- of seksscène; in plaats van dat het lichaam iets krachtigs is, dat je gedurende de dag ondersteunt.’

GLOW heeft de wijze waarop Gilpin leeft ingrijpend veranderd: ‘Ik probeer nu een maatschappelijk werker te zijn voor mijn lichaam en mijn geest.’ Brie knikt en vult aan: ‘GLOW is nog steeds een wonderbaarlijke, feministische oase. Wanneer we filmen dan denken we over onze lichamen in atletische termen; over de trucjes die je ermee kunt doen in de ring. Die boodschap vergeten we soms subiet als we weer de echte wereld instappen. Als je ander werk probeert te vinden dan hoor je die ongezonde stemmen weer in je hoofd, zo van: 'Misschien had ik deze rol wel gekregen als ik er zo of zo had uitgezien.' Nu is het mijn taak om voortdurend te luisteren naar de gezonde stem die GLOW me heeft laten zien.’

Het gesprek eindigt vervolgens in majeur wanneer Brie bevlogen vertelt over haar liefde voor de jaren tachtig. ‘Wanneer we filmen luister ik uitsluitend naar muziek uit dat tijdperk. Alsof de soundtrack van mijn leven ineens wordt gewijzigd. Het is zo poppy, zo plezierig, en je kan er makkelijk op dansen, het is melodramatisch. Ik houd ook van de mode in onze show, omdat we zoveel verschillende worstelpersonages hebben, en dan ook nog de vrouwen buiten de ring. Met zoveel diversiteit zie je talloze stijlen. Dat is een lust voor het oog.’