GLOW S02: de fabuleuze worsteldames knokken door!

‘Feminisme draait om principes, het echte leven heeft consequenties.’ Deze harde woorden maken twee dingen duidelijk: 1) Debbie (Betty Gilpin) heeft Ruth (Alison Brie) nog lang niet vergeven en 2) de Gorgeous Ladies Of Wrestling hebben dit tweede seizoen nog een lange weg te gaan wat betreft gendergelijkheid.

Is het opmerkelijk dat één van de beste, meest hartverwarmende komedieseries over feminisme, draait om een campy vrouwenworstelshow uit de jaren ’80 (zeg maar de anti- The Handmaid’s Tale )? Jazeker. Maar het voortreffelijke tweede seizoen van GLOW laat zien dat humor en genderpolitiek prima samengaan.

Aan de start van het tweede seizoen gaat het de dames van GLOW voor de wind. Hun pilot is opgepikt voor een heel seizoen, dus staan ons nog veel memorabele knokpartijen tussen onder andere Zoya the Destroya (Brie), Liberty Belle (Gilpin), Beirut the Mad Bomber (Sunita Mani), Machu Picchu (Britney Young), Britannica (zangeres Kate Nash) en Sheila the She-Wolf (Gayle Rankin) te wachten.   

Waar veel van de vrouwen empowerment en vriendschap vinden in de ring, is het voor Debbie nog steeds iedere vrouw voor zich. Terwijl de overige dames blij zijn met welk contract dan ook, weet Debbie, als voormalige soapster de enige met wat naamsbekendheid, er een producententitel uit te trekken. Maar die titel komt niet automatisch met respect van haar mannelijke collega’s, hoeveel fondue-besprekingen ze ook organiseert.

Het is zowel de tragiek van als het gevaar achter Debbie: ze wil de mannenclub niet openbreken, maar juist één van de jongens zijn, en houdt daardoor de ongelijkheid in stand. Wanneer Ruth per ongeluk met een hoge tv-pief in een Harvey Weinstein-achtige situatie terechtkomt, reageert Debbie zoals Hillary Clinton bij de zoveelste affaire van haar echtgenoot: ze geeft de vrouw de schuld.  

Dat GLOW een geweldig podium is voor Alison Brie wisten we al, maar het tweede seizoen geeft vooral ook Gilpin (eerder al te zien in kleine, maar gedenkwaardige rollen in series als Elementary en American Gods ) de kans zich van haar beste – of in het geval van Debbie: slechtste – kant te laten zien. Waar het eerste seizoen ging over Ruth die stukje bij beetje haar vertrouwen en zelfrespect terugvond in de ring, zien we dit seizoen Debbie haar dieptepunt bereiken. Verbitterd, bang en alleen, steekt Debbie veel te veel tijd en energie in het saboteren van elk sprankje geluk en romantiek voor Ruth – haar voormalige beste vriendin die in het eerste seizoen haar leven / huwelijk ruïneerde door naar bed te gaan met haar echtgenoot Mark (Rich Sommer, Mad Men). En de schuldbewuste Ruth staat het allemaal toe, als een mishandelde puppy die steeds terugkomt voor meer.

Dat de serie ondanks de soms zeer beladen onderwerpen ook heel grappig en lichtvoetig blijft, is één van de belangrijkste redenen van het succes van GLOW. Een andere reden zijn de worsteldames zelf. Behalve Debbie, die zichzelf bewust afzijdig houdt, veranderen de rest van de collega’s steeds meer in een hechte familie. Het tweede seizoen neemt ook iets meer tijd voor diepgang in de bijrollen, zoals in de aflevering waarin de twintigjarige zoon van Tammé (Kia Stevens) ontdekt dat zijn moeder beroemd is geworden door het spelen van een stereotiepe: de – zwarte – bijstandstrekker The Welfare Queen.

Toch komt de grootste verrassing op het gebied van karakterontwikkeling van presentator Bash (Chris Lowell, Veronica Mars, Private Practice). Op het eerste gezicht is zijn verhaallijn minimaal – zijn butler, en beste maatje, Florian (Alex Rich) is spoorloos verdwenen – maar tussen de regels door schuilt een hartverscheurend subplot, nog hartverscheurender omdat Bash de waarheid zelf niet onder ogen wil zien.  

Valt er dan echt helemaal niets op het tweede seizoen aan te merken? Misschien dan toch één dingetje: het plotse ploertige gedrag van Sam Sylvia (stand-up comedian Marc Maron ). In het eerste seizoen was de ontluikende vriendschap - met ook wat romantische ondertonen - tussen de voormalige B-horrorfilmmaker Sam en de ondernemende Ruth één van de sterkste onderdelen van de serie (hij ging zelfs met haar mee naar de abortuskliniek toen ze zwanger bleek van Debbies man). Maar aan het begin van het tweede seizoen zijn we weer terug bij af. Hij is waar mogelijk zelfs nog norser en zuurder tegenover Ruth dan een seizoen eerder.     

De reden dat hij zich opeens als een chauvinistische eikel gedraagt? Ruth is te goed in wat ze doet (Debbie heeft dan wel de producententitel, Ruth heeft het talent). ‘Ik ben een onzekere oude man, dus reageer ik defensief.’ Voor een blanke man in een machtspositie is dat voor Ruth – en de serie - kennelijk excuus genoeg.