Glitch S02: Fascinerende incarnaties

‘Eindelijk hebben we onze eigen The Walking Dead’, zo schreef een Australische recensent vorig jaar over het eerste seizoen van Glitch, waar het aan zombies juist ontbreekt. Die kwalificatie doet dan ook niet volledig recht aan de genreserie die zich laat omschrijven als een kruising tussen soap en horror. De (on)doden die naakt à la Lazarus – aan Bijbelse referenties geen gebrek – uit hun graf kruipen in het dorpje Yoorana worden in sommige gevallen verliefd op elkaar, of op gewone stervelingen. Die contacten – die soms uitmonden in vurige seks – werden door (flauwe) recensenten onomwonden betiteld als necrofilie. In theorie klopt dat, maar in de praktijk ga je dan voorbij aan de inherente boodschap van Glitch.

Net als in Les Revenants en de remake The Returned draait Glitch – ook in het tweede seizoen – om de rol van tijdsverloop in onze levens en hoe we binnen dat kader (bijvoorbeeld) om gaan met herdenken en rouw. Daaraan wordt en passant een bovennatuurlijke en een aardse, of een atheïstische en een religieuze verklaring gekoppeld: de makers laveren telkens tussen het rationele en het irrationele. Zo wordt dit seizoen gesproken over de ‘regeneratie van stamcellen’ waardoor de renaissance van Kate, Sarah, Patrick, Charlie en Kirstie een wetenschappelijke verklaring krijgt toebedeeld. Daarmee worden evenwel niet al die andere merkwaardigheden geduid, waaronder de demonen die de ‘aberraties’ – de ondoden – nog eens uit de weg moeten ruimen.

Die wezens lijken met hun aanwezigheid het startschot te geven voor de dag des oordeels. En intussen wordt de bewegingsvrijheid van Kate en consorten flink ingeperkt. Hun actieradius – die bepaald wordt door celregeneratie – wordt steeds kleiner. Steeds vaker keren ze met bebloede ogen – een symptoom dat erop duidt dat ze een denkbeeldige grens niet kunnen passeren – terug in de schuur waar het gezelschap tijdelijk schuilt. Aldaar ontstaan diverse romances en vriendschappen. Zo krijgt Kate een kortstondige liefdesbetrekking met de buurman, terwijl de andere noodlottige types op zoek gaan naar de aanleiding van hun dood: soms enkele jaren geleden dan weer een anderhalve eeuw terug.

Personages gestorven in het nabije en verre verleden komen in sommige gevallen hun moordenaar op het spoor. Die confrontaties zijn uiterst fascinerend en zeggen wat over het menselijke gebrek aan verdraagzaamheid. Zo ontdekt Patrick ‘Paddy’ dat hij aan het begin van de negentiende eeuw huwde met een Aboriginalvrouw – zijn bediende – en zijn landgoed tegen alle regels in aan haar achterliet – dat werd overigens vakkundig voorkomen door zijn zoon. Aboriginals werden in die tijd opgejaagd en vermoord in de bijkans wetteloze samenleving die Australië in sommige opzichten tot de dag van vandaag is. Het latente racisme sluimert in de scènes in het heden waarin Beau Cooper – een nazaat van Paddy’s vrouw – onheus wordt bejegend vanwege zijn afkomst.

De daders –  witte mannen – zijn de illegitieme erfgenamen van Paddy. Zij terroriseerden de levens van Beau’s familie, toen en nu. Paddy’s in de achttiende eeuw opgetrokken landhuis staat symbool voor deze verwikkelingen. Het huis symboliseert Australië en de vraag rijst wie de bewoners behoren te zijn: de Aboriginals of de witte kolonisten. De vergankelijkheid waaraan we telkens worden herinnerd bij het kijken van Glitch – het gaat immers ook over het wel of niet bestaan van het hiernamaals – geldt helaas niet voor diepgewortelde haat, zo lijken de makers ons in te fluisteren. Waarmee tevens aantoonbaar wordt gemaakt waar een onverwachte verhaalwending wel niet toe kan leiden.

Maar ten aanzien van de rode draad, het hoe en waarom, blijft de kijker ook dit tweede seizoen onbevredigd achter. De macht en de rol van de farmaceutische industrie in het geheel was vorig seizoen al evident: nu dient zich ene professor Heysen aan die bekend is met het werk van dokter Elishia McKellar wier research heeft geleid tot de wederopstanding van de club ondoden. Maar waarom koos Elishia voor deze groep mensen? Waarom zijn juist zij uitverkoren? Daarvoor zijn de wetten van het universum te complex. Althans, te complex om ze nu al prijs te geven. Zo’n ingenieus systeem – zo wordt gesuggereerd – leent zich uitermate goed voor een derde seizoen. Op het waarom van de fascinerende incarnaties in de kleine Australische gemeenschap moeten we dus nog even wachten.