Gentefied S01: een prachtige tweetalige liefdesbrief

In de dramedy Gentefied worden de verscheurende effecten van gentrificatie op families en gemeenschappen in beeld gebracht met humor, emotie en (familie)liefde. Netflix zet met de serie weer een stap in de goede richting naar meer diversiteit en inclusie op televisie.

De serie is een adaptatie van de gelijknamige webserie uit 2017 en is geschreven en bedacht door Marvin Lemus en Linda Yvette Chávez, twee eerste-generatie Latijns-Amerikaanse scenarioschrijvers. America Ferrera (Ugly Betty, Superstore ), al enige tijd activist voor meer diversiteit en inclusie in Hollywood, treedt op als uitvoerend producent.

De makers doorbreken stereotypen vanaf de eerste secondes, geven de personages complexiteit en gelaagdheid, en verbeelden op een dynamische manier de strijd tegen gentrificatie (het ‘upscalen’ van wijken door buitenstaanders, waardoor de bewoners gedwongen worden hun buurt te verlaten doordat het onbetaalbaar wordt). Gentefied is een speling op het Spaanse woord 'gente' (mensen) en gentrificatie, en refereert aan het proces waarbij sociaal mobiele Latinx-mensen terugkomen in hun oude buurt, of daar al zijn, en veranderingen aanbrengen om meer economische groei te creëren. Maar in het proces juist de mensen die zij willen helpen verdringen.

De serie volgt ‘Pop’ Casimiro (Joaquín Cosío), opa en vaderfiguur van twintigers Ana (Karrie Martin), Erik (J. J. Soria) en Chris (Carlos Santos), die een tacorestaurant heeft. Het taqueria 'Mama Fina's' heeft financiële problemen en de neven en nicht helpen allemaal op hun eigen manier om te zorgen dat het bedrijf kan blijven bestaan, terwijl ze ook ieder hun eigen (Amerikaanse) droom najagen. Ana is een kunstenaar en queer, en krijgt haar ‘big break’ wanneer ze betaald krijgt om een muurkunstwerk te maken. Erik werkt in het restaurant, zet 'Li”Bro' op waar kinderen een gratis taco krijgen als ze een boek lezen, en wordt bijna vader. Chris is net terug in Boyle Heights vanuit Idaho en wil chef worden, en wil zijn opa helpen om Mama Fina's te 'moderniseren'.

Gentefied weet de duale complexiteit te vangen waar eerste-generaties die in twee sociale werelden opgroeien vaak mee te maken hebben: waar hoor ik thuis? Hoe kan ik mezelf zijn én de cultuur van mijn voorouders eren? Deze vragen worden vooral belichaamt in het personage Chris, die ‘gepest’ wordt met zijn lichtere huidskleur en progressieve ideeën. In zijn omgeving noemen ze hem 'güero' en kokosnoot en wordt hij niet gezien als ‘echt’ Mexicaans, terwijl witte mensen hem zien als niet ‘Amerikaans’ genoeg.

De serie gaat ook (op soms subtiele wijze) in op intersectioneel feminisme en de dagelijkse realiteiten waar ongedocumenteerde families in de Verenigde Staten mee te maken krijgen. En voor de oplettende kijker zijn er af en toe visuele knipogen naar de dreamers in de vorm van vlinders.

Gentefied incorporeert Spaans en Engels op een manier zoals nooit tevoren, wat bijdraagt aan de authenticiteit van representatie van de Latinx-ervaringen. Gentefied laat zien dat 'de vreugde van ons gentes in beeld gebracht mag worden en dat deze het waard is om in beeld gebracht te worden’.