Furies: spectaculair maar leeg

Foto credits: Netflix

De Vietnamese filmmaker, actrice en scenarist Veronica Ngo, bekend van The Old Guard (2020), laat in de openingsscène van Furies precies zien waar het haar om te doen is: een einde maken aan de overvloed aan toxische mannen die in grote Vietnamese steden als Saigon het leven van vrouwen onmogelijk maken. Zo toont ze hoe de jonge vrouw Bi (Dong Ahn Quynh) wordt aangevallen en verkracht door een man. Niet veel later heeft Bi zich herpakt en laat ze andere mannen op straat zien dat ze niet meer met zich laat sollen door hun aanvallen op brute wijze te pareren. De vechtvrouw voegt zich vervolgens bij een tweetal even vechtlustige leeftijdsgenoten.

Het trio wordt getraind door een mysterieuze oude vrouw, met als doel een misdaadsyndicaat oprollen dat zijn geld verdient met vrouwenhandel en sekswerk. Simpele premisse dus, voor een film die van meet af aan Tarantinesk oogt. Denk aan Kill Bill (2003), maar dan gesitueerd in Vietnam. Met slow-motion vechtscènes, bling bling en stoere close-ups. Ngo weet onmiskenbaar hoe haar film eruit moet zien.. Hoewel al die visuele bombast niet kan maskeren dat het in Furies aan inhoud ontbreekt. Ngo’s film oogt spectaculair, maar mist de spetterende dialoog en de fascinerende personages uit Tarantino’s geesteskinderen.

Op zich is dat geen halszaak: Ngo grossiert in het filmen van actiescènes en weet de spanning erin te houden. Furies is min of meer wat zich laat omschrijven als een cinema van attracties. Leuk om je erin onder te dompelen, maar meer dan het gevoel van sensatie zal de film je niet opleveren.