For The People S01E01: tenenkrommend rechtbankdrama

Een nieuwe generatie jonge honden – afgestudeerde strafpleiters – hebben de hoge eer om te werken voor de grootste rechtbank in New York, de ‘Mother Court’. De moeder der rechtbanken, zoiets. Uit de openingsscène blijkt direct dat het hier gaat om ambitieuze, onuitstaanbare, welbespraakte ego’s. Gesneden uit hetzelfde hout als de personages in Grey’s Anatomy , en dat is geen verrassing: Shonda Rhimes , de showrunner van die vermaarde ziekenhuisserie, is producent van For The People. Paul William Davis, haar collega van Scandal - die andere serie waar Rhimes de scepter zwaait - neemt het scenario voor zijn rekening.

Waar Grey’s Anatomy nog enkele afleveringen nodig had om te ontaarden in melodramatische kwellingen, manifesteert For The People zich al vanaf de eerste minuut als een soapserie verkleed als rechtbankdrama. Het ene instituut – het ziekenhuis – is door Rhimes en consorten vakkundig vervangen door dat andere instituut: de rechtbank. Daar maken we kennis met de onverdorven ogende Sandra (Britt Robertson uit Girlboss ), haar huismeester en hartsvriendin Allison (Jasmin Savoy Brown), Allisons onzekere lover Seth (Ben Rappaport), de bitse Kate (Susannah Flood) en de uiterst arrogante Leonard (Regé-Jean Page).

Deze vijf geprivilegieerde jongelingen gaan volgens de rechter, die ze de eerste dag toespreekt, een gouden toekomst tegemoet. Op de plek waar ooit ‘de eerste claims voor de Titanic’ terechtkwamen. Maar eerst moeten ze zich zien te bewijzen, en belanden we net als bij Grey’s Anatomy in de hiërarchische structuren van een instituut, waar je als novice maar weinig te zeggen hebt, en waar nederigheid evenwel niet wordt gewaardeerd. Een soort contradictio in terminis dus. Verwacht dan ook meer van dat soort tegenstrijdige elementen: het Amerikaanse recht is zo krom, dat de nieuwkomers het weer recht mogen lullen.

Juridisch jargon domineert For The People, een serie die is vernoemd naar de frase uit de eed die de strafpleiters – die wisselend voor de officier van justitie of de verdediging werken – moeten uitspreken bij hun aantreden. Het is een ironische titel: de minkukels – gaandeweg tonen ze hun ware gezicht – zitten er vooral voor zichzelf. Voor het nageslacht. Voor de eer. Voor het prestige. De cliënten bungelen ergens onderaan. For The People is daarnaast volgens de makers vooral een serie waarin de ‘levens van de personages elkaar zullen doorkruisen’. Dat is een eufemistische manier om te stellen dat a, b, c, d en e linksom of rechtsom het bed met elkaar zullen delen.

Al dat gezever tijdens rechtszaken is dus slechts voorspel. En ook weinig authentiek, getuige een rechtszaak waarin een jonge man wordt verdacht van terroristische praktijken: hij zou het Vrijheidsbeeld willen opblazen. Het lijkt een verhaallijn die rechtstreeks uit Homeland is geleend, een serie die ook al niet zo nauwgezet omgaat met de herkomst van bijkans waargebeurde verhalen. Er wordt in Amerikaans televisieland sowieso vaak leentjebuur gespeeld. Ook uitgekauwd zijn de pathetische oneliners als ‘ik ben de gast die het voor jou gaat verknallen’ en ‘hij huilde tijdens La La Land’.

For The People is een nietszeggende, melodramatische en tenenkrommende representatie van New York. Maar voor fans van Grey’s Anatomy en Scandal kan de klok een uur terug worden gezet: voor hun begin het riedeltje weer opnieuw. De kennismaking, de prelude naar de seks, en de vaak nare uitkomst: onoverkomelijke scheidingen. Dat geeft echter niets, als je niet om de personages geeft.