Flack S01E01-02: blasé, ondanks acteerkanonnen

Foto credits: Pop

In een chique suite klinken de onmiskenbare tonen van een vrijend stel. Een vrouw beweegt met haar lichaam in een staccato tempo over een man. Maar de seks blijkt een reanimatie. En de reanimator vraagt de paniekerige, naakte sekspartner van de in levensnood verkerende lover of hij z’n mannelijk lid eens niet zo voor haar gezicht heen en weer wil swingen. Hiermee is de toon meteen gezet: Robyn (Anna Paquin) werkt voor een publiciteitsfirma en haar taak is het verbloemen van transgressies van haar beroemde cliënten. In dit geval? Het voorkomen dat de bovengenoemde affaire in de publiciteit treedt; en als neveneffect het voorkomen van een drugsoverdosis.

Even chargerend: Robyn is een publicist, en dat wordt bij mannen ook wel een ‘fixer’ of een ‘enforcer’ genoemd, als je televisieseries mag geloven. Ze doen nominaal echter hetzelfde. Een Ray Donovan gebruikt daarentegen met grotere regelmaat zijn vuisten om tegenstanders ertoe te bewegen zijn cliënten met rust te laten. Robyn is een schaker, en manipuleert erop los in het belang van haar opdrachtgevers. Deze artificiële tegenstelling tussen televisiemannen en -vrouwen terzijde: het eindresultaat is hetzelfde. Onuitstaanbare beroemdheden worden keer op keer gered door onuitstaanbare fixers.

Nog een cliché. Waar het bij Ray Donovan draait om de macho; de zwoele mannelijke blik, draait het in het in Londen gesitueerde Flack om de bitse vrouw. Robyn en haar collega en BFF Eve (Lydia Wilson) ventileren de ene na de andere gewiekste observatie naar elkaar. Ze zijn net als hun baas Caroline (Sophie Okonedo) berekend en gewetenloos. En dat ligt vast – in het geval van Robyn is dat zonder twijfel, gezien haar chronische gebruik van een wit goedje – aan persoonlijke problematiek. Wie zou dit verdorven werk immers zonder scrupules kunnen doen?

Daarom is het ook onbegrijpelijk dat stagiaire Melody (Rebecca Benson) wordt geïntroduceerd. Ze is de onschuld zelve – hoe komt ze in hemelsnaam op zo’n kantoor terecht? Ze zou toch moeten weten welke vileine wezens daar allerlei complotten bekokstoven? De showrunners hebben haar zonder twijfel, en in het belang van een dramatische spanningsboog, bedacht als antigif tegen Robyn en consorten, die al jaren eerder besmet zijn geraakt door financieel gewin en daardoor een groot deel van hun zelfrespect hebben verkocht. Maar Melody representeert de ongerepte natuur die op het punt staat eens flink ontgonnen te worden – en dat is toch ook behoorlijk ongeloofwaardig.

In series als Flack en Ray Donovan wordt beroemdheid geromantiseerd, en de suggestie gewekt dat vrijwel alles ‘te fixen’ valt. Dat is helemaal geen raar uitgangspunt, en sluit naadloos aan op hoe we beroemdheid in sommige opzichten zijn gaan percipiëren (zoals: er is niets mis met een vleugje narcisme en een snufje hebberigheid). Maar tegelijkertijd is het thema blasé aan het raken – ondanks het fijne acteerwerk van Paquin, Okonedo en Wilson. Zeker als je ziet dat de tweede aflevering van Flack onder meer in het teken staat van een artiest die zijn platendeal dreigt te verliezen. De reden is generiek: het kan overspel zijn, of een misdaad. Het moet onmiddellijk onder het tapijt geveegd worden, zoveel is duidelijk.