First Class S01E01: onbedoelde ode aan de narcist

De mockumentary is zo langzamerhand verworden tot een irritante gimmick. Ja, Christopher Guest excelleerde erin (zie This Is Spinal Tap , 1984) en Ricky Gervais was op zijn best als een vervelende manager in The Office. Maar zitten we nog te wachten op personages die in de camera kijkend tijdens kunstmatig ogende interviews hun sores opbiechten; die met rollende ogen roddelen over hun vrienden? Hebben we nog wel zin om het ironische spelletje – ja, hihi, ik weet dat het niet echt is maar we doen alsof – mee te spelen? First Class is in ieder geval een vermoeiende zit, vanaf de eerste minuut.

Het Spaanse drama doet alsof het een realityserie is over een paar onuitstaanbare jetsetters uit Barcelona. Een jandoedel werkt als creative director bij een modemerk, een ander verdient zijn geld als schilder. Een vrouw – die een ‘halve Paris Hilton’ wordt genoemd – werkt als journalist voor Vogue. Ze vinden zichzelf – daar is de ironie weer - ontzettend belangrijk en ze praten veel. Maar het gaat nergens over. First Class probeert in die zin een demasqué te zijn van de moderne narcist. Terwijl de makers het eigenlijk ook wel leuk vinden om het te hebben over Gucci, mooie schoenen en botox.

Daar wringt de schoen, en dat is een fenomeen dat zich de laatste tijd voordoet. Scenaristen die iets de hemel in prijzen terwijl ze het tegelijkertijd verachten. Nog irritanter aan First Class is het gebrek aan sympathieke personages. Een hart ontbreekt; dat was in de Amerikaanse variant van The Office bijvoorbeeld de aaibare baas Michael Scott (Steve Carell). Oftewel, voor wie ga je First Class zitten kijken? Of misschien is dat juist interessant? Kijken naar mensen die – net als in The Kardashians – niets kunnen maar toch succesvol zijn?