Film Encyclopedie: Tracking Shots

Ieder shot waarin de camera meebeweegt is eigenlijk een tracking shot, maar hier bedoelen we de lange variant, zoals in aflevering S01E04 van True Detective. Tijdens een extreem chaotische arrestatie lopen, rennen en springen we zes minuten lang mee met Matthew McConaughey:

 

 

Ook als je niet in de gaten hebt dat er geen cuts in dit fragment zitten, versnelt je hartslag vanzelf doordat je totaal 'in' de actie zit. Het filmen is uiteraard een logistieke ramp; tijdens deze scène sprongen belichters en make-up mensen steeds net op tijd uit beeld en de stuntlui oefenden de gevechten van tevoren in houten replica’s van de huizen waarin later gefilmd werd. De scène nam uiteindelijk twee draaidagen in beslag waarin het tracking shot zeven keer werd gefilmd.

Een nog aanzienlijk gaver voorbeeld is de opening van Boogie Nights, Paul Thomas Andersons geweldige portret van de opkomst van de Amerikaanse pornofilmindustrie. In nog geen drie minuten maken we kennis met alle zeven hoofdpersonen en de vibe van Californië anno 1977. De scène start met de camera op een crane , we glijden even mee met de auto van porno-producer Burt Reynolds, de cameraman stapt van de crane terwijl Reynolds en Julianne Moore uit de auto stappen en volgt ze de nachtclub in waar alle hoofdrolspelers worden geïntroduceerd. Pas als barman Mark Wahlberg (in wat nog steeds zijn beste rol is) gescout wordt door Reynolds, zien we de eerste cut. Het is een soort ballet, dit tracking shot, en een zeer effectieve introductie van de karakters:

 

 

Andere klassiekers zijn de hilarische knokpartij in The Warrior King, de restaurantscène in Goodfellas, de strandscène in Atonement en de skelter-ritjes  van de kleine Danny in The Shining. Hitchcocks film Rope bestaat uit tien lange ononderbroken scènes en de moeder van alle tracking shots is nog steeds Russian Ark, een film die bestaat één shot dat anderhalf uur duurt.

De huidige koning van het fenomeen is Emmanuel Lubezki, cameraman van regisseur Alfonso Cuarón in films als Gravity, Birdman, The Revenant en Children of Men. Neem deze bloedstollende scène uit die laatste film (formeel een long take en geen tracking shot want er wordt niets gevolgd, we zitten in een de auto) waarin we Julianne Moore opnieuw rijdend aantreffen, ditmaal met minder gezellige afloop:

 

 

Het effect van long takes en tracking shots is duidelijk: je wordt het verhaal ingezogen doordat de actie jou overkomt en je een point-of-viewoverzicht hebt over wat er gaande is. Vergelijk dat met de beeldchaos van bijvoorbeeld de Transformer-films waarin de gemiddelde lengte van een shot ongeveer drie seconden is (!).