Film Encyclopedie: filmbloed

 

Wat opvalt: ingrediënten van filmbloed zijn vaak eetbaar. Dat heeft mede te maken met het risico op inslikken uiteraard – er is zelfs speciaal oogbloed dat zonder schade in je gezicht kan worden gespoten. Ketchup ontbreekt meestal, maar glycerine (E422), diverse siropen, maismeel en kleurstoffen uit de voedingsindustrie staan in bijna alle recepten. De propmakers van toneel en film hebben vaak hun eigen brouwsel, maar het spul is ook kant en klaar te koop. Enkele mijlpalen in de historie van nepbloed:

Theaterhistorici kunnen in vroeger tijden vrij weinig expliciete verwijzingen naar het on stage- gebruik van bloed vinden, hoewel in de renaissance soms met dierenbloed gevulde varkensblazen werden benut om bloedfonteinen te creëren. Vermoedelijke oorzaak van deze bloedeloosheid: echt bloed stinkt, stolt en vlekt vreselijk. Mooie kostuums waren waarschijnlijk domweg te belangrijk en kostbaar om ze iedere voorstelling te ruïneren met liters varkensbloed.

Een theater in Parijs dat vanaf 1897 extreem bloederige voorstellingen gaf en zodoende een voorloper was van splattermovies. Hun bloed werd vervaardigd door grote hoeveelheden schildluizen te koken. Dat levert de natuurlijke kleurstof karmijnrood op die gemengd werd met glycerine.

Codewoord: chocolade siroop. Dat is een in de VS populair product dat bestaat uit suikerwater plus chocolade. De merken Bosco en Hershey's waren gewild als nepbloed omdat het donkerbruin mooi contrasteerde op zwart-wit film. Het bloed in Hitchcocks Psycho (1960) was een laat voorbeeld van deze eenvoudige, in de supermarkt verkrijgbare bloedvervanger.

Kleurenfilm stelde uiteraard andere eisen. In de jaren 60 en 70 kwam Kensington Gore in zwang, een prachtig rood bloed dat werd gemaakt door de gepensioneerde Britse apotheker John Tinegate. Het was lang de norm in vooral Europese films zoals de befaamde Hammer Horrorfilms. Ook het bloed in The Shining was Kensington Gore.

De vader van het seventies filmbloed in de VS, bekend uit Taxi Driver, The Godfather en The Exorcist, heette Dick Smith. Hij voegde een (giftig) chemisch goedje toe genaamd Kodak Photo-flo dat het bloed mooi deed uitlopen waardoor het zich dramatischer gedroeg dan echt mensenbloed. Maak het zelf (giftig dus!) en probeer ook deze recepten.

Commercie kon niet uitblijven: veel filmbloed is tegenwoordig gewoon bij de fabriek besteld. Pigs Might Fly is populair pro-bloed, net als dit en dit.

Het voordeel van minder suiker en chocolade in filmbloed is dat ongewenste effecten worden vermeden. Actrice Sissy Spacek werd in de bloedige finale van Carrie (1976) bedolven onder suikerbloed dat door de hitte van de studiolampen begon te klonteren waardoor zij in een menselijke toffee veranderde. In een theater in de VS waar een bloederig stuk werd opgevoerd moest elke week de ongediertebestrijding langskomen om de fruitvliegjes te verdelgen die op de chocolade in het bloed afkwamen.

Voor inzicht in het bloedgebruik in Alien Covenant zie deze behind the scenes clip (vanaf 7:42), inclusief Kensington Gore:

Voor nog meer filmbloed is de uitstekende en hoogst ongemakkelijke kannibalistisch-feministische (!) horrorfilm Raw van Julia Ducournau aan te raden, nu in de bioscoop: