The Exorcist S02E01: Gretig leentjebuur spelen bij American Horror Story

Het eerste seizoen van The Exorcist bestond uit een summier verhaal dat werd uitgesmeerd over 8 afleveringen. Hierdoor werd de plot amper voortgestuwd; er gebeurde bar weinig. De schrijvers vielen, ondanks een beklijvende pilotaflevering, bovenal voortdurend in herhaling: ja de kerk wil absoluut niet meewerken aan duivelsuitdrijvingen. Ondanks het bewijs. Nu weten we het wel. Het is derhalve een goede zaak dat in dit 2de seizoen Chicago wordt verruild voor het platteland van Montana en de groene valleien voor de kust van Seattle. Deze verandering van spijs doet vast eten: het biedt de makers de mogelijkheid om met een schone lei te beginnen.

Dat mocht ook wel. Dat het personage van Geena Davis zich tegen het einde van vorig seizoen ontpopte als een demon, voelde pathetisch en gekunsteld aan. Hoewel de serie sowieso niet het niveau haalt van de film uit 1973. Die was veel ijzingwekkender. De televisie-adaptatie lijkt in dat opzicht meer op het bij vlagen vriendelijkere American Horror Story: de makers spelen gretig leentjebuur bij Ryan Murphy’s successerie. Dan valt te denken aan het gebruik van popmuziek op onverwachte momenten, en het situeren van het verhaal in een gebouw (dat ook een soort personage wordt).

In de eerste aflevering is dat een afgelegen weeshuis op een eiland voor de Amerikaanse westkust (een knipoog naar Stranger Things?). Daar ontfermt Andrew Kim (John Cho) zich over een groep wezen. De plek is een perfecte voedingsbodem voor het kwaad, dat zich gaandeweg openbaart in een van de jeugdige bewoners. Duizenden kilometers verderop is priester Tomas Ortega (Alfonso Herrera) in de leer bij de geëxcommuniceerde exorcist Marcus Keane (Ben Daniels). De twee hoofdpersonen uit het vorige seizoen proberen in Montana de bezeten vrouw van de lokale sheriff – zo’n onwetende redneck – bij te staan. Het is 6 maanden na het debacle in Chicago en de twee voormalige geestelijken vormen een rondreizend exorcisme-duo.

Het is de taak van Keane om Ortega – die we zien ronddolen in koortsdroom-achtige sequenties – eindelijk klaar te stomen voor het vak. Zodat hij het op kan nemen tegen de gevallen engelen; de entiteiten die de mensheid willen vernietigen. Het is nu al te verwachten dat ze na hun escapade op het Amerikaanse platteland zullen worden opgeroepen voor een exorcisme in het weeshuis. Laten we evenwel hopen dat daar niet – zoals in het vorige seizoen – uitgebreid de tijd voor wordt genomen. Series als The Exorcist – die niet grossieren in authenticiteit – moeten het hebben van een fijn tempo en een onderhoudend karakter (deze aflevering is ook zonder twijfel onderhoudend). Dan moet men niet een spaak in het (eigen) wiel steken.