Euphoria S01E01-02: portret van de YOLO-generatie

Euforie wordt geassocieerd met zeldzaam geluk, maar in Euphoria is geluk artificieel. Dat wil zeggen: gevoelens van ultieme blijdschap worden aangewakkerd door extreem drugsgebruik en hersenloos neuken – zo zou je dat gechargeerd kunnen stellen. Kan een dramaserie trouwens zelf high zijn? Want in Euphoria hangt een paars-blauwe waas over menig scène.

De 17-jarige Rue Bennett (vertolkt door model Zendaya) neemt ons bij de hand, in haar misantropische tieneruniversum. In de eerste aflevering voorziet ze de beelden – een feestje waar iedereen beneveld rond waggelt – van commentaar. Ze begint met haar geboorte: op een dag voelde ze 'een aantal pijnlijke duwtjes in de uterus van mijn moeder'. Ze werd drie dagen na 9-11 geboren, en een shot van de brandende torens licht haar mentale staat sindsdien toe: depressief en machteloos. Ze zoekt haar toevlucht in de antidepressiva van haar moeder, maakt op latere leeftijd kennis met alcohol en wiet, en belandt uiteindelijk in een ontwenningskliniek.

Zendaya was trouwens voorheen ook bekend van haar werk in de Disney-kinderserie Shake it Up. Dat is best ironisch: waar de grote kindervriend alle misère juist moedwillig buiten beeld houdt, is in Euphoria het omgekeerde het geval. Showrunner Sam Levinson (de zoon van Barry, de grote filmmaker) trekt alle verdorven registers open. Jules Vaughn (gespeeld door transvrouw Hunter Schafer) ontmoet op het internet een engerd die haar wil verkrachten; atleet Nate (Jacob Elordi) heeft een misselijkmakende perceptie van seks; Kat (Barbie Ferreira) kan niet wachten om ontmaagd te worden. En ga zo maar door. (En ja, de camera is verliefd op borsten en piemels.)

Levinson probeert de jeugd te vatten – incluis jargon en gedragingen – zoals Larry Clark in 1995 deed met de film Kids, en lijkt daarin toch goeddeels te slagen. (En dat is geen sinecure: jeugdigheid verandert voortdurend en is glibberig als de pest.) Of zoals Jules op een gegeven moment tegen Kat zegt: 'Dit zijn niet de jaren tachtig, you need to get your dick.' De tijden zijn veranderd, en jongeren willen net als hun ouders – in dit geval ronduit slechte rolmodellen – copuleren tot ze een ons wegen. Dit is de YOLO (You Only Live Once)-generatie. En de slotsom is: wat is het een duistere generatie. Of is het melodrama?

Euphoria gaat over ghosten, fatshaming en datingapps. En misschien schuilt daar wel een bepaalde misantropie achter die je – als televisieserie – alleen maar kan visualiseren zoals Levinson dat doet – hij regisseert ook vijf van de acht afleveringen. Het enige minpunt hiervan is dat sympathiseren met de personages een vrijwel onmogelijke missie is, omdat ze zo ontzaglijk perfect zijn in hun imperfectie. Maar mensen maken fouten, en dat moet je in Euphoria maar voor lief nemen.

Euphoria S01, vanaf 17 juni wekelijks bij Ziggo Movies & Series