End of the Road: niet verheffend, wel vermakelijk

Foto credit: Ursula Coyote / Netflix

‘Niemand komt aan mijn gezin.’ Queen Latifah speelt in End of the Road een matriarch die niet met zich laat sollen. Als Brenda (Latifah) met haar gezin van Californië naar het Texaanse Houston rijdt – ze moeten door omstandigheden verhuizen – dan stuiten ze in New Mexico op een paar rednecks. Tja, dan had Brenda’s dochter Kelly (Mychala Lee) misschien niet haar middelvinger naar hen moeten opsteken tijdens een broodnodige plaspauze bij een tankstation in de middle of nowhere. End of the Road hangt aan elkaar van dit soort clichés. Naast de rednecks voert scenarioschrijver Christopher J. Moore een groep nazistische drugsverslaafden op, een corrupte sheriff (oudgediende Beau Bridges op de autopiloot) en een link met de Mexicaanse drugsmaffia.

Het tweede deel van de actiethriller laat zich dan ook omschrijven als een lange achtervolging die memoreert aan The Texas Chainsaw Massacre (1974) en andere iconische Americana. Latifah speelt haar rol overigens met verve – ook omdat ze zo’n vastberaden vrijgevochten vrouw is en al vaker heeft gespeeld. De empathische gangster die Ludacris speelt – de broer van Brenda in de film – getuigt eveneens van een weinig gedurfde casting. Bij de bad guys is de spoeling nog dunner: dat zijn vooral generieke gezichten; acteurs die eindelijk – spoiler alert: op Bridges na – een kans kregen.

Maar een film vol clichés is niet per definitie een slechte film. End of the Road is desondanks wel onderhoudend. Dat ligt dus vooral aan het spel van Latifah, waarmee de film vooral bewijst dat een filmster een broddelwerk soms naar een acceptabel(er) niveau kan tillen.