En de award gaat naar… Margriet van der Linden

Margriet van der Linden (Nieuw-Lekkerland, 1970) is de winnaar van de 16de Sonja Barend Award voor haar gesprek in Zomergasten met hoogleraar en mensenrechtenadvocaat Liesbeth Zegveld.

‘Geweldig’, riep je tamelijk ingetogen aan de telefoon. Wat betekent het winnen van de award voor je? Ik viel een beetje stil toen je belde want had het totaal niet aan zien komen. Daarom kwam er een wat timide ‘geweldig’ uit. In het gesprek met Liesbeth Zegveld kwam alles samen waar ik op veel punten in mijn leven hard aan heb gewerkt. Toen je belde schoot dat allemaal door mijn hoofd. Het valt precies op een moment dat ik mij realiseer dat ik op basis van al mijn ervaring een heel relaxed gesprek kan voeren. Ik had bij dit gesprek de tijd om mij volop in te lezen en voor te bereiden. Ik voelde totaal geen druk, niet dat gevoel van het is nu zeven uur, start de show en morgen is er weer een dag. Nee, volledige toewijding aan het gesprek en je gast en haar laten vertellen. De waardering daarvoor komt dan met deze prijs wel extra binnen, ja.

Je was mede-invaller voor Adriaan van Dis. Zei je meteen ja? Ik kreeg een paar dagen bedenktijd, want de druk zat er wel een beetje op met het wegvallen van Adriaan. De eerste uitzending was niet ver weg. ‘Ja, je mag er over nadenken, maar wel een beetje snel graag.’ Ik twijfelde, want ik dacht dat het misschien niet goed voor me zou zijn. Ik had tijd nodig om mijn draai na M. weer te vinden en focuste volop op een ander journalistiek pakket: de documentaireseries die ik maak, schrijven. Moet ik daar nou weer gaan zitten? Maar ik hou uiteindelijk gewoon van dit vak en van uitdagingen. Ik heb wat vrienden en mijn partner geraadpleegd, maar ook niet heel veel meer mensen hoor. Uiteindelijk weet ik toch zelf heel goed wat ik wil. De gasten waren op dat moment ook nog niet gecommuniceerd. Dus voordat ik überhaupt ja kon zeggen, wilde ik weten wie de mensen dit jaar waren.

Was Liesbeth Zegveld de gedroomde kandidaat? De redactie vond het een logische keuze. Voor mij begon dat nadat ik wat research had gedaan. Een moment sprong er meteen uit: de piepjonge Liesbeth die op een min of meer terloopse vraag in Buitenhof of ze een proces tegen de Staat wil voeren namens nabestaanden van de genocide in Srebrenica, antwoordt dat ze dat niet uit de weg zou gaan. Het zijn beslist verschillende grootheden, maar ik dacht: godallemachtig, dit zegt me wat. Ik voelde dat het zelfvertrouwen groeide. Je weet wat je kan en wat nodig is om het iets te laten worden. Daarbij is de rol van de gast heel belangrijk: er moet een spel tussen host en gast ontstaan. Je kunt ook heel makkelijk iemand tegen de haren instrijken door een verkeerde toon of door hijgerig te willen zijn, maar dan is het vertrouwen – wat cruciaal is – weg. Ik kende Liesbeth niet dus hebben we twee weken voor de uitzending een kopje koffiegedronken omdat het fijn is dat je degene even ziet die je straks drie uur tegenover je hebt. Ik heb vooraf tegen haar gezegd dat ik het belangrijk vind voor zo’n hele avond dat de kijker je ook leert kennen. Dat wil die kijker graag. Het pakte goed uit.

Jij was eerder gestopt met M. Waarom? Ik heb zelf besloten om met M. te stoppen omdat ik mijn werk niet meer kon doen op een manier zoals ik dat wilde. Dat had te maken met mijn persoonlijke ontwikkeling en wat er in mijn eigen leven ooit is gebeurd en nog gaande was. Ik zat ontzettend vast in een wereld, zeker die van de talkshow, waarin eigenlijk iedere week steeds meer van mij werd gevraagd. Meegaan in die wereld van verharding waarin ik een laagje eelt creëerde. Dat paste niet meer bij me. Dat past bij niemand en je wordt er ook geen fijner mens van. En in verhouding tot het proces waar ik zelf in zat, wilde ik dat ook niet.

Lees verder in VARAgids 44 op bladzijde 18. VARAgids 44 is vanaf dinsdag 29 oktober beschikbaar in de winkel, op de mat en in de app (alleen voor VARAgids-abonnees). Word ook abonnee!

Lees meer over de Sonja Barend Award op sonjabarendaward.nl