Harpist Remy van Kesteren: "Dit is het niet. Niet meer. Niet alles."

Door Jan van Poppel

Harpist Remy van Kesteren (34) draagt een korte broek en zit aan een picknicktafel in Amsterdam-West. Van Kesteren geeft geen hand, nee ‘effe huggen’ zoals hij het zelf noemt. Zijn stem klinkt als zijn muziek: rustig en vredig. Toch zit er een bepaalde onrust in de persoon Van Kesteren: ‘Wat je doet moet goed voelen, en ik voelde het gewoon niet meer.’ 

Vijftien jaar geleden zag zijn leven er totaal anders uit dan nu. In een strakke outfit speelde hij als solist voor de grootste orkesten ter wereld. Zijn harp nam hij overal mee naartoe: Hong Kong, New York, Amsterdam, ga zo maar door. Remy van Kesteren speelt al harp vanaf zijn vijfde. Het begon met Ierse volksmuziek ‘Ik was vooral gefascineerd door de verhalen die bij die muziek hoorden,’ vertelt Van Kesteren tijdens een van de drie gesprekken die samen tot dit interview hebben geleid. ‘Mijn muziekdocent vertelde die verhalen en dan wilde ik niet anders dan de muziek feilloos kunnen spelen.’ Muziek die paste bij alle fantasieën die in het jonge brein van Van Kesteren ronddwaalden.

Van Kesteren was vooral gefascineerd door de muziek van de 17de/18de -eeuwse Ierse componist Turlough O’Carolan die leefde ten tijde van de opkomende Barok in Ierland. Al het werk dat deze O’Carolan schreef bevat partituren voor de harp, wat in die tijd vrij ongewoon was. ‘Het meest fascinerende aan deze man is dat hij blind was,’ vertelt Van Kesteren. ‘Dus als ik zijn muziek speelde als kind deed ik mijn ogen dicht, want alleen dan klonk het zoals het zou moeten klinken.’

Net als vroeger is Van Kesteren een man met een drive om alles perfect te doen. Dat had hij al als jochie bij zijn muziekdocenten, evenals tijdens zijn avonturen als jong talent op het conservatorium in Utrecht. Als tienjarig jongetje kwam hij, samen met zijn moeder, nietsvermoedend binnen in het oude gebouw aan de Mariaplaats waarvandaan altijd muziek klinkt.

‘Mijn docent daar, Erika Waardenburg, zei tegen mijn moeder dat ze zulke jonge kinderen eigenlijk niet aannemen,’ vertelt Van Kesteren. ‘Mijn moeder zei tegen haar dat dat ook helemaal niet de bedoeling was, en dat ik gewoon even wat leuks kwam spelen.’ Een week later werd zijn moeder gebeld met de vraag of de jonge Van Kesteren tóch in de talentenklas wilde komen. ‘Tja, ik was goed, blijkbaar.’

‘Achteraf gezien best bijzonder want zo ontzettend gedisciplineerd was ik ook weer niet,’ zegt Van Kesteren enigszins terughoudend. ‘Ik wilde ook voetballen en buitenspelen met vriendjes uit de buurt.’ Het is dus niet zo dat hij elke dag uren achter de harp zat. ‘Ik was geen buitengewoon kind ofzo, ik vond het gewoon leuk om voor mensen te spelen. Als mijn moeder bijvoorbeeld aan het strijken was, dan ging ik er met de harp naast zitten en speelde ik voor haar. Dat vond ik geweldig.’

Op het conservatorium kwam Van Kesteren voor het eerst in aanraking met ‘echte’ klassieke muziek. ‘Dat had ik tot dan toe nog nooit gespeeld.’ De tijd die volgde omschrijft Van Kesteren als ‘fijn en ontzettend leerzaam’. Op zijn veertiende won hij het Prinses Christina Concours. ‘Dat was echt supercool, want dan krijg je allerlei concerten aangeboden en doe je heel veel ervaring op.’ Samen met zijn moeder toerde hij door het hele land om op allerlei plekken zijn harp weer uit die onhandige tas te halen en de mensen te verwonderen. De jonge vingers speelden erop los, leerden en klonken steeds beter. Zo zet hij de eerste stappen in de volwassen wereld van de klassieke muziek. ‘Vanaf dat moment was ik ook echt vastberaden om de harp compleet te masteren en er de hele wereld mee over te gaan. Dat doel hield ik altijd voor ogen.’

Lees verder in VARAgids 40 vanaf bladzijde 8