Een interview met Mirjam de Graaff

BNN werd groter en groter. Hoe ging Bart daar mee om?

Dat vond Bart het aller moeilijkste. In het begin waren we met z’n zessen of zevenen of zo. Op een gegeven moment werd dat een mannetje of twintig. Dat was ook nog heel behapbaar. Maar we moesten ook radio gaan maken en kwamen er nog meer mensen bij. Als Bart dan net twee maanden in het ziekenhuis had gelegen en terug op kantoor kwam, zaten er opeens weer vijf nieuwe mensen. Dat vond hij altijd heel lastig.

Hoe ging Bart om met die populariteit?

Hij kon eigenlijk niet over straat. Iedereen vond het natuurlijk fantastisch wat hij had gedaan. Hij sprak echt jongeren aan en het was vet en cool als je lid was van BNN. Wij deden dingen op tv die we eigenlijk niet konden doen, die mensen nog nooit gezien hadden. Wij maakten persiflages, soms heel heftige zoals over Hitler en weerman Gilles de la Tourette. En knijpen in de tieten van Patty Brard.

Een uiting zoals de Tietenen Teringtubbies zou nu niet meer kunnen bij de publieke omroep.

Nee, zeker niet. Ik roep wel een gekscherend tegen mijn kinderen: het is net alsof we allemaal terug moeten de kast in.
Het is niet meer zo vrij als het ooit was. Lef is nu vaak vervan- gen door angst. Mensen durven heel veel dingen niet meer. Dat heeft natuurlijk te maken met social media. Je kon iets geks doen en dan bleef dat in je eigen kringetje. Nu staat het meteen overal. We maakten ook serieuze programma’s. Bart’s nieuwe nier was een nieuwe, eerlijke vorm van televisie maken, grensverleggend. Parallel daaraan is ook Je zal het maar hebben bedacht. Samen met Over mijn lijk staan die twee programma’s heel erg voor...

Lees verder op blz. 11 van VARAgids 35