Dynasty S03E01: bespottelijk én vermakelijk

Het zal geen toeval zijn dat de remake van soapserie Dynasty (een fenomeen uit de jaren tachtig) synchroon loopt met het presidentschap van Donald Trump. De Carrington-dynastie bestaat net als Trumps familie uit gewiekste en gewetenloze geldwolven. Types die altijd een dubbele agenda hebben, die je nimmer moet onderschatten. En daar kijken we graag naar, misschien ook wel omdat de soap an sich ietsjes meer salonfähig is dan enkele decennia geleden. Dat lijkt weer te komen door de opkomst van realitytelevisie, waar Trump – met zijn The Apprentice – hoogstpersoonlijk medeverantwoordelijk voor is. En realitytelevisie is soapy, maar dan met écht mensen.

Maar waar Trump zijn dagen spendeert achter de televisie, kijkend naar de Amerikaanse propagandazender Fox, zal je de personages uit Dynasty niet betrappen op zo’n banaal tijdverdrijf. Hun levens worden daarentegen voorgespiegeld als zwoel en cool, de platitudes zijn eruit geknipt, zoals een soap betaamt. Het is het omgekeerde van FOMO (Fear of Missing Out): Fallon Carrington (Elizabeth Gillies) en haar geschifte familie maken vóórtdurend onwerkelijke zaken mee. Mede dankzij het feit dat deze bende van narcisten en sociopaten geweld en manipulatie niet schuwt. De familie en het daaraan gekoppelde vermogen gaat boven alles.

In het derde seizoen zien we hoe politieagenten twee lichamen uit het meer nabij de Carringtonresidentie vissen. Een onbekend lijk en het stoffelijk overschot van een jeugdvriend van Fallon. Tien jaar geleden was de 16-jarige Trixie tijdens een feestje dronken geworden en van een balkon afgekukeld. Fallons vader Blake (Grant Show) achtte het, nadat hij had geconstateerd dat ze was overleden, verstandig haar in het meer te dumpen. Vanwege mogelijke imagoschade. Enfin, de Carringtons gaan over lijken, want Fallons broer Adam (Sam Underwood) – misschien wel het grootste monster van het stel – probeert Liam (Adam Huber), die in het ziekenhuis ligt, te vermoorden.

Het zijn natuurlijk allemaal bespottelijke verhaallijnen. Maar het werkt wel. De makers zorgen ervoor dat de personages zichzelf niet al te serieus nemen. Het is bewust gemaakte kitsch. Zoals wanneer Fallon besluit Trixie’s moeder – die al die tijd niet wist waar haar dochter zich bevond – te condoleren. Ze probeert zich duidelijk van haar meest sympathieke kant te laten zien, met een bedachtzame blik. Maar Trixie’s moeder moet er niets van hebben, van de charmes van de Carringtons. Vervolgens klaagt Fallon opzichtig over hoe ze door Trixie’s moeder is behandeld – de sympathie is als sneeuw voor de zon verdwenen.

Waarmee Dynasty ook in het derde seizoen een boodschap uitdraagt die onvervalst Trumpiaans is: aardige jongens eindigen als laatste.