Dollface S01E01-04: de heilige band tussen (heteroseksuele) vrouwen

Dollface behoort tot een aparte categorie tv-series: een serie die niet goed is – die ik ook niemand aan zou raden - maar waarnaar je desondanks toch moet blijven kijken. Emily in Paris is er ook zo eentje, al ligt het irritatie-quotiënt daar wel weer stukken hoger. Bij Dollface overheerst vooral een constant gevoel van lichte verbijstering. Niet dat het verhaal zo moeilijk te volgen is. Jules (Kat Dennings, WandaVision , 2 Broke Girls ) wordt, in haar optiek, vanuit het niets gedumpt door vriendje Jeremy (schrijver/acteur Connor Hines). Maar hoe moet ze nu verder zonder man?

Dan gaat de serie naadloos over in een fantasiesequentie: op het moment dat ze bij haar kersverse ex uit de auto stapt staat er een grote bus op haar te wachten, die wordt bestuurd door een kattenchauffeur (stem van Beth Grant) en tot de nok is gevuld met andere recentelijk gedumpte ontroostbare dames (‘We hadden net een kajak gekocht!’). Niet iedereen doorstaat de reis. Een enkeling stapt uit bij de halte ‘Rebound Town’ waar ze direct in de armen valt van de eerste vrijgezelle jongen die ze ziet (Jongen: ‘Ik woon nog thuis bij mijn moeder, zullen we trouwen?’). Eenmaal bij de terminal worden de meiden opgewacht door hun boezemvriendinnen, mits de vriendschap niet – zoals in het geval van Jules - door te lange verwaarlozing al is verjaard.

Is het anders dan anders? Dat zeker. In de afleveringen daarop belandt Jules op eenzelfde wijze in een fictieve spelshow, sitcom (met lachband) en rechtszaak, waar ze terechtstaat omdat ze een ‘buzzkill’ is (‘Your, Honor, the buzz is dead!’). Is het subtiel? Dat allerminst. Tijdens haar fantasiereis passeert de bus ook nog een stel ‘jongensmeisjes’, die wanhopig met een kratje bier en in sportclubtenue op zoek zijn naar welwillende mannen die met hen willen neuken en samen kippenvleugeltjes willen eten. Dat is in de kern wat de serie over vrouwen- en mannenrelaties heeft te zeggen. Een gezonde, of op zijn minst normale, romantische relatie heb ik deze eerste vier afleveringen nog niet kunnen ontdekken. Aan de andere kant: de serie lijkt te willen gaan over de 'heilige en noodzakelijke band' tussen (heteroseksuele) vrouwen, dus wellicht komt het daarom.

Maar ook van de twee beste vriendinnen van Jules, voor wie het ultieme bewijs van vriendschap tegelijkertijd het toilet bezoeken is, gaat mijn vrouwenhart niet echt harder kloppen. Stella (Shay Mitchell, Pretty Little Liars ) is een feestbeest bij wie zelfs babyshowers tot in de vroege uurtjes doorgaan (ze leven immers in L.A.) en die zonder bedenkingen bij ‘Uncle Joey’ (Dave Coulier, Full House ) in zijn witte bestelbusje stapt. Madison (Brenda Song, Secret Obsession , het gestoorde vriendinnetje van Andrew Garfield in The Social Network ) is een controle freak, voor wie zondagsbrunch heilig is (‘In brunch we trust’) en wier beste advies aan Izzy (Esther Povitsky, Crazy Ex-Girlfriend ), die jaren over haar voornaam gelogen heeft, is om er dan maar een stalker ex bij te verzinnen (daarom noemde ze zichzelf Alison en niet Izzy, snap je).

En dan heb ik het nog niet eens over de vrouwen op Jules’ werk gehad. Jules werkt bij een op vrouwen geënt lifestyle bedrijf genaamd Woöm (denk Goop van Gwyneth Paltrow), dat zich richt op onmisbare vrouwenproducten zoals Mkundu – een kristal voor in je anus. Woöm wordt geleid door de zweverige Celeste (Malin Akerman), die haar werknemers absurde opdrachten geeft zoals het digitaal uploaden van testers van een nieuwe geurlijn, een opdracht waarvan alleen Jules van al haar collega’s de futiliteit lijkt in te zien.

Het is een beetje het terugkerende probleem van Dollface. De serie maakt grappen over de oppervlakkigheid van Los Angeles, maar lijkt niet in te zien dat de centrale drie vriendinnen - ja, zelfs de ‘doodnormale’ Jules - dat ook zijn. Als dit een voorbeeld van ons ‘heilige zusterschap’ is, sla ik het even over.