Doctor Strange in the Multiverse of Madness: complex

Losjes voortbordurend op wat er in Spider-Man: No Way Home gebeurde, krijgt Doctor Strange - de immer diep ironische en zeer prettige Benedict Cumberbatch - in zijn tweede ‘eigen’ film te maken met een diep rouwende Wanda Maximoff die, na de dood van haar kinderen, een tiener genaamd America Chavez achtervolgt die als enige mens het vermogen heeft om naar believen tussen parallelle universa te reizen.

Althans: America heeft dat vermogen wel, maar kan het niet goed sturen; alleen als ze heel bang is knalt ze naar een ander universum door een gat in de ruimte-tijd waar anderen dan ook in vallen. De ontroostbare Wanda, die in een parallel universum wil terechtkomen waar haar kinderen nog wél leven, blijkt iemand om behoorlijk bang voor te zijn, dus America slaat met regelmaat bruggen naar andere universa. Strange neemt het vanuit ons eigen universum voor America op, en Wong en hij raken zodoende verzeild in een extreem onoverzichtelijke strijd, waarin verschillende incarnaties van Strange én Wanda het in verschillende universa tegen wil en dank tegen elkaar opnemen.

Dit alles geregisseerd en met wisselend succes in goede banen geleid door oudgediende Sam Raimi - ook de maker van drie eerdere Spider-Man- films van begin deze eeuw - die ook de horror-expertise van zijn klassieke Evil Dead- films meeneemt, want dit is de horror-achtigste Marvel-film tot nu toe. Hoe dat precies zit, daar weet je beter niet te veel van voordat je op de bioscoopstoel plaatsneemt - deze film is behoorlijk makkelijk te spoilen - en laten we wel wezen, als Marvel-fan ga je er toch wel heen ongeacht de inhoud: qua publiciteit en reclame heeft het Marvel Cinematic Universe (MCU) eigenlijk geen ondersteuning meer nodig. De fans zijn hartveroverend trouw en dat is begrijpelijk ook, hoe onbegrijpelijk ingewikkeld het MCU voor nieuwkomers ook is geworden.

Het MCU is onverbiddelijk steeds verder aan het uitdijen - film na film komen er meer dwarsverbanden tussen diverse sub-properties als Spider-Man, Avengers, X-Men en Fantastic Four, en ook in tv-series als  WandaVision en  Loki worden steeds meer superhelden uit het Marvel-pantheon in stelling gebracht. Tegelijkertijd wordt het MCU ook steeds hermetischer: voor echte buitenstaanders is aan een film als Doctor Strange in the Multiverse of Madness echt geen touw meer vast te knopen en ook als geïnteresseerde half-ingewijde is het steeds moeilijker al die gezichten en namen die om de haverklap eventjes komen opdagen nog te onthouden. Ook in deze film duiken er weer een paar op die aan de echte fans een welgemeend hoera ontlokken, maar die lastig te plaatsen zijn als je niet het hele Marvel-oeuvre paraat hebt. Zeker als ze ook nog eens diverse rollen aannemen in diverse universa, zoals hier.

Hoewel vermakelijk en af en toe ontroerend - de romance tussen Strange en Christine (Rachel McAdams) is geloofwaardig lief maar verdoemd ('ik hou van je in elk universum') - is het geschakel tussen alle universa en de diverse Doctors Strange's en Wanda’s die we daardoor tegenkomen, soms verwarrend en ook niet per se een goed idee: het is best lastig om als kijker heel erg betrokken te raken bij een verhaal dat zich niet in één realiteit afspeelt.

Let wel: het is voor de liefhebber echt leuk, verplichte kost eigenlijk, maar een echt overdonderend goede Marvel film-is Doctor Strange in the Multiverse of Madness toch niet; daarvoor moeten we terug naar Avengers: Endgame en Infinity War en Black Panther , toch films van alweer een tijdje geleden. En naar de tv-series: WandaVision en Loki namen meer artistieke vrijheden en risico’s en waren tegelijk coherenter. Maar dat zal de echte fans worst wezen. Puntje is wel dat de CGI in deze film wat flets en soms houterig overkomt. Er is duidelijk niet op bezuinigd, maar niet alles werkt even goed, wat opvallend is bij Marvel. Maar goed, één van de onvermijdelijke post-credits scènes, waarin een nieuw karakter opduikt, doet alweer reikhalzend verlangen naar de volgende MCU-film, dus waar hebben we het over.