Disenchantment S01E01-E04: suf en overduidelijk passé

Prinses Tiabeanie (Abbi Jacobson uit Broad City) slijt haar dagen al kaartend in donkere kroegen, waar ze zich een stuk in de kraag drinkt. Vaderlief, koning Zog (John DiMaggio, de stem van Bender in het eveneens door Groening bedachte Futurama), voorziet een eervoller leven voor zijn dochter en besluit haar te koppelen aan de telg van een rivaliserende familie. De echtverbintenis levert daarmee ook een strategische alliantie op tussen twee invloedrijke adellijke families. Maar de eigenzinnige protagoniste – zonder verzet heb je immers geen smeuïg verhaal - ziet haar aanstaande leven als ‘een vrouw in een voortdurende staat van zwangerschap’ niet zitten, en ontpopt zich als een dwarse deerne.

Hoewel Disenchantment is gesitueerd in een idyllische sprookjeswereld, is de schertsende satire – de kritiek op het hedendaagse – nooit ver weg. Zo heeft koningin Oona (Tress MacNeille, een veteraan van The Simpsons en Futurama) een Slavisch accent, waarmee ze overkomt als een cartooneske dubbelganger van first lady Melania Trump. Overigens heeft Oona’s echtgenoot een nogal opzichtig New Yorks accent, waar je Donald Trump soms – als je goed luistert – ook op kan betrappen. Of deze opvallende gelijkenissen met contemporain Amerika trouwens de intentie zijn van showrunner Matt Groening is onduidelijk. De schepper van The Simpsons geeft nauwelijks interviews.

Onlangs gaf Groening in The Hollywood Reporter in een zeldzaam gesprek één en ander prijs over zijn visie, maar echt substantieel was het niet. Dat hoeft ook niet: Disenchantment is vóóral Groening en de gelijkenissen met The Simpsons zijn talrijk. Personages als de elf Elfo (Nat Faxon) en de demon Luci (Eric Andre) – de kameraden van Tiabeanie - gedragen zich net zo achteloos en gemeen als Homer Simpson. Dat Groenings nieuwe project met veel bombarie – onder meer tijdens een perspresentatie in Rome – werd gepresenteerd, is daarom nogal logisch, gezien het imposante succes van The Simpsons.

In Disenchantment ontbreekt het echter, net zoals in The Simpsons ook al jaren het geval is, aan urgentie. Urgentie is wel een vitaal ingrediënt van een enigszins satirisch bedoelde komedieserie. Groening probeert het wel: hij flirt met feminisme, hij flirt met vrouwenrechten. Deze pogingen om Disenchantment te actualiseren blijken echter oppervlakkig, nadat ze zijn gelardeerd met Groenings absurditeiten. De humor is daarnaast bij vlagen ook nog eens weinig doeltreffend, en infantiel. De magie van Groening die hij tentoonspreidde in zijn eerste jaren bij The Simpsons is uitgewerkt; de reanimatie van Groenings kenmerkende stijl en humor in Disenchantment is suf en overduidelijk passé.