Disco Inferno: spannend begin; teleurstellend slot

Korte horrorfilm van Matthew Castellanos speelt zich af in 1973, wanneer er macabere dingen gebeuren in een helse nachtclub. 

Disco Inferno opent met een omineuze scène in een kerk. In 1955 begint een non in een biechthok te smeken ‘om vergiffenis’. Met bloed aan haar prevelt ze dat ze het leven van een moeder heeft genomen. Als ze opstaat is er een reiskribbe te zien waarin een baby ligt. Na deze scène schakelt filmmaker Matthew Castellanos over naar 1973. Mel (Soni Bringas) en Brandon (Stephen Ruffin) bevinden zich in de nachtclub Disco Inferno, waar disco uit de luidsprekers schalt terwijl de twee hun dans repeteren die ze die avond willen opvoeren.

Van meet af aan wordt duidelijk dat deze korte film het, net als het vandaag gelijktijdig verschenen Flashback, vooral moet hebben van sfeer: de discoclub oogt écht als een inferno: paarse, rode en oranje tinten domineren het beeld. En het verhaal zelf heeft ook bepaalde aspecten die doen denken aan de jaren-zeventig-klassieker The Excorcist; zo spookt de non uit de openingsscène rond in de nachtclub, op zoek naar een baby. En laat Mel nu net zwanger zijn. De jonge vrouw heeft het goede nieuws alleen nog niet meegedeeld aan haar lover.

De film sluit af met enkele eng bedoelde scènes die weinig effect sorteren. Tegen die tijd is de gimmick (het kleurgebruik) ook door de mand gevallen: de kortdurende derde akte valt in die zin tegen. Tóch is het fijn dat Netflix nieuwe horrortalenten een kans gunt. De streamingdienst bindt daarmee, in ieder geval in de Verenigde Staten, de strijd aan met horrordiensten als Shudder. En hoe meer horror, hoe beter.

Disco Inferno, vanaf vrijdag 20 oktober 2023 bij Netflix