Difficult People S03E1-3: Moeilijk doen loont

In de openingsscène wordt meteen de toon gezet: hoofdpersonages Julie (Julie Klausner) en Billy (Billy Eichner) vinden het maar een bespottelijk idee dat het jaarlijkse Shakespeare in the Park - een theatervoorstelling in Central Park – opgevoerd zal worden door de cast van Big Bang Theory. Ze willen er een stokje voor steken dat deze acteurs, die ze hartgrondig minachten, ten tonele verschijnen. De perikelen in het park monden uiteindelijk uit in werkstraffen voor de twee. Later zien we het duo aan het werk in het park, gehuld in fluorescente hesjes. Billy zegt: ‘Hoe zou Boy George dit verdragen?’ Waarop Julie haar ontstemde gesprekspartner van repliek dient: ‘Hij zou poppers gebruiken.’

Zo blijkt in het derde seizoen dat hoofdschrijver Julie Klausner en haar team nog steeds uit hetzelfde vaatje tappen: Julie en Billy zijn dezelfde onbeleefde, onbeschofte proleten, met uiterst scherpzinnige observaties, vaak over de populaire cultuur. Dat is goed nieuws voor de fans van het eerst uur. Concessies zijn in deze serie over ‘moeilijke mensen’ uit den boze en taboes zijn er om doorbroken te worden. Zo worden in dit nieuwe seizoen de nodige precaire onderwerpen aangesneden: antidepressiva, genderverhoudingen, de teloorgang van de medische zorg en het joods-zijn. Zoals wanneer Julie haar arts bezoekt, die voor haar ogen sterft. Nu wil ze het kladblok, waarmee medicijnen kunnen worden voorgeschreven, uit haar handen rukken. Dat lukt niet: ‘Verdomde rigor mortis.’

In de tweede aflevering wordt de toch al dubbelzinnige reputatie van de Amerikaanse vicepresident Mike Pence eens flink door het slijk gehaald. Met grappen over een therapievorm waarmee homoseksualiteit kan worden genezen. Wie deze behandeling aanvraagt krijgt een starterskit met onder meer barbecue parafernalia, een penthouse magazine en een pet met de opdruk ‘maak Amerika weer heteroseksueel’. De doos bevat eveneens een zegel met een hakenkruis, het nieuwe logo van de Amerikaanse overheid. In de derde aflevering willen Julie en Billy hun telefoons opladen in een kerk en stuiten ze op een bijeenkomst van alcoholisten. Waarop ook weer allerlei absurde anekdotes volgen (de ontmoetingen tussen Julie en haar moeder blijken net zo destructief als alcoholgebruik).

Wie had ooit gedacht dat Difficult People het zou lang zou uithouden. De invalshoek, het kijken naar moeilijke mensen, klinkt immers onaangenaam. Het succes is evenwel toe te schrijven aan Klausner, en haar schitterende, pijnlijke dialogen. Ze is voor zichzelf net zo meedogenloos als voor Billy. De bespiegelingen van haar personage voelen dikwijls autobiografisch aan. Het zijn van die penibele ervaringen die je eigenlijk niet openbaar wilt maken. En Billy oogt al vanaf het eerste seizoen als de sitcom-variant van Eichners andere Billy: de tierende dwaas uit de realityshow Billy on the Street (Eichner is in werkelijkheid trouwens een stuk introverter). Difficult People fungeert ook voor Eichner als een springplank. Hij zal later dit jaar een grote rol vertolken in American Horror Story, en is genomineerd voor een Emmy.  De moraal van dit verhaal? Moeilijk doen loont.